زمینه و هدف انسان جایز الخطا است و خطا به‌عنوان جزئی از واقعیت و جدایی‌ناپذیر از زندگی انسان به ‌حساب می­‌آید. گزارش خطا به‌عنوان یک شاخص راهبردی جهت جلوگیری از خطا تعریف می­‌شود. مدیران پرستاری باید شرایطی در محیط‌های کاری فراهم سازند که پرستاران بدون ترس از عواقب گزارش خطا بر میزان گزارش‌دهی خطاهای رخ‌داده بیافزایند. این مطالعه باهدف تعیین مؤلفه‌های گزارش خطاهای پرستاری در بیمارستان‌­های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال ۱۳۹۹ انجام شد.
روش بررسی پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی بوده و جامعه پژوهش پرستاران شاغل در بخش‌های مختلف بستری عمومی و ویژه بیمارستان‌های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران بوده است. تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران و باتوجه‌به تعداد اعضای جامعه پژوهش، ۳36 نفر تعیین شد. نمونه گیری حدوداً 2 ماه و به‌روش تصادفی طبقه­‌ای نسبی انجام شد. ابزار مورداستفاده پرسش‌نامه محقق‌ساخته مؤلفه‌های گزارش خطاهای پرستاری بوده که روایی آن به‌روش اعتبار محتوا براساس نظر ۱۰ نفر از اعضای هیئت‌علمی در حوزه پرستاری مراقبت‌های ویژه و مدیریت پرستاری تأیید شد و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ میزان 0/78 محاسبه شد. داده‌ها با استفاده از نسخه 16 نرم‌افزار SPSS و از طریق تحلیل توصیفی و آزمون‌های استنباطی کولموگروف- اسمیرنوف، وی کرامر و من ویتنی تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها میانگین تجربه خطاهای پرستاری برابر با 80/29 درصد و میزان گزارش‌­دهی خطاها نیز برابر با 32/64 درصد بود. نگرش پرستاران نسبت به گزارش خطا مثبت و ترس و موانع مدیریتی مهم‌ترین علت عدم گزارش خطاهای پرستاری بود. بین گزارش خطا با نوع بخش، بیمارستان، تجربه خطا، روش گزارش خطا و تجربه پرستاران ارتباط معنادار وجود داشت (0/001˂P).
نتیجه‌گیری گزارش خطاهای پرستاری در این مطالعه، علی‌رغم فراوانی وقوع خطا و نیز نگرش مثبت پرستاران نسبت به فرایند گزارش خطا، بسیارکم بود. به نظر می‌رسد تدوین برنامه راهبردی در ثبت خطاهای پرستاری و ایجاد سیستمی بی‌نام، مؤثر و کارآمد برای گزارش خطا، یک ضرورت برای مدیریت پرستاری در جهت ایجاد زمینه مطلوب در گزارش خطاهای پرستاری و غلبه بر موانع موجود باشد.