نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: یکی از خطرات بالقوه برای کارکنان مراقبت سلامتی، صدمات سرسوزن ( Needlestick injuries(NSI) ) آلوده می­باشد که آن‌ها را در معرض خطر پاتوژن­های خونی قرار می­دهد. تعداد صدمات ناشی از سرسوزن آلوده در میان کارکنان بهداشتی در نتیجه کم گزارش­دهی این صدمات نامشخص است. این مطالعه با هدف تعیین میزان صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده و میزان گزارش‌دهی این صدمات در پرستاران بالینی در سال 1385، در تهران بود.

  روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعی بود. محیط پ‍‍ژوهش شامل یک بیمارستان آموزشی و یک بیمارستان غیر آموزشی شهر تهران می­باشد. نمونه­های پژوهش 111 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های مذکور بودند که به روش نمونه­گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و به صورت داوطلبانه به تکمیل پرسشنامه مربوط به این مطالعه پرداختند. پرسشنامه شامل اطلاعات فردی و حرفه­ای پرستاران و نیز تعداد موارد صدمات فرورفتن سوزن آلوده در یکسال گذشته، موارد گزارش شده و نیز دلایل عدم گزارش­دهی بود.

  یافته ها: بر اساس یافته­ها 54 درصد پرستاران ذکر کردند که تاکنون دچار صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده نشده­اند و 45 درصد آنان بیان کردند که در طی دوران فعالیت بالینی­شان حداقل یک بار دچار صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده شده­اند، 34 درصد پرستاران ذکر کردند که در 12 ماه گذشته دچار 58 مورد صدمه فرورفتن سرسوزن آلوده شده‌اند(میزان بروز خام: 52/0 صدمه فرو رفتن سوزن/پرستار/سال). تنها 36 درصد پرستارانی که دچار صدمه فرورفتن سوزن در سال گذشته شده بودند بیان کردند که این صدمات را به سوپروایزر، کمیته کنترل عفونت بیمارستان و یا اورژانس گزارش کرده­اند. دلایل عدم گزارش­دهی شامل: عدم رضایت از پیگیری(33 درصد)، احتمال خطر پائین عفونت در منبع صدمه(29 درصد)، مشغله کاری(5/12 درصد)، عدم آشنایی با فرایند گزارش­دهی(17 درصد) و عدم درک خطر(8 درصد) بود.

  نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که صدمات فرورفتن سرسوزن آلوده و نیز کم گزارش­دهی این صدمات در میان پرستاران از میزان بالایی برخوردار است و مطالعات وسیعتری در این خصوص باید صورت گیرد. مداخلات ویژه مانند ثبت یک پروتکل استاندارد گزارش­دهی، آموزش کارکنان و استاندارد کردن درمان‌های پروفیلاکتیک پس از صدمه می­تواند در بهبود گزارش­دهی این صدمات مؤثر باشد.