نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف : یکی از موقعیت هایی که حتی فکر کردن به آن نیز می‌تواند موجب بروز اضطراب گردد، مرگ می باشد. "اضطراب مرگ" از جمله تنش‌های بشر می باشد که در بعضی از مشاغل از جمله پرستاری به صورت روزمره وجود داشته و ارتباط با بیماران در حال مرگ از جمله مسائل عمده پیش روی پرستاران بوده که عدم توجه به آن می تواند موجب عواقب ناخواسته و نامناسب برای پرستاران (نارضایتی، مشکلات روانی و ...) و بیماران(عدم دریافت مراقبت‌های صحیح و کافی و....) گردد. هدف از این مطالعه تعیین میزان اضطراب مرگ در پرستاران بخشهای مختلف (ویژه و عمومی) و رابطه آن با برخی از خصوصیات دموگرافیک آنان بوده است.

  روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی بود که بصورت سرشماری بر روی 387 پرستار(155 بخش ویژه، 232 بخش عمومی) شاغل در بیمارستان شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال1386 انجام شد. ابزار گرداوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه دو قسمتی که بخش اول مشخصات فردی (سن، جنس، تاهل و....) و بخش دوم پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر بود که به صورت خودگزارش دهی تکمیل می شد. جهت تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از نسخه 5/11 نرم افزار SPSS و آزمونهای کای دو، تی تست و رگرسیون استفاده شد.

  یافته ها : نتایج بدست آمده نشان دهنده وجود تفاوت آماری معنی دار بین میانگین نمره اضطراب مرگ در پرستاران بخش های ویژه (4/2 30/8) و بخش‌های عمومی (1/2 26/8 ) بود( p<0/05 ) و این میانگین با متغیرهایی همچون وضعیت تاهل( p<0/046 )، پست سازمانی( p<0/001 ) و بخش فعلی محل خدمت( p<0/02 ) ارتباط آماری معنی دار داشت اما با مواردی همچون سن، جنس، نوبت کاری، تعداد مراقبت از بیماران مرحله آخر حیات، تعداد شرکت مستقیم در عملیات احیاء و ارتباط آماری معنی دار نداشت .

  نتیجه گیری کلی: با توجه به تاثیر اضطراب مرگ بر جنبه های جسمی و ذهنی پرستاران و تاثیر این مساله بر فرآیند مراقبتی ارائه شده توسط آنان و همچنین تفاوت مشاهده شده در میزان آن در بخش های مختلف، توجه خاص به این مساله در پرستاران بخش های ویژه با توجه به تماس نزدیک با بیماران در خطر و در حال مرگ لازم بوده و تعیین منابع اضطراب مرگ، ایجاد سیستم های حمایتی در بیمارستان ها برای ارائه هرچه بهتر مراقبت توسط آنان لازم به نظر می رسد.