نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: پرستاری حرفه­ای است که استرس فراوانی را به همراه دارد . استرس شغلی در پرستاران می­تواند موجب کاهش کیفیت مراقبت پرستاری و افزایش مشکلات سلامتی پرستاران شود. از دیگر مسائل عمده در ارایه مطلوب مراقبت های پرستاری فرسودگی شغلی است. این پدیده مخرب و چند بعدی می­تواند با افزایش غیبت، کاهش انرژی و بازده کاری به افت کیفیت مراقبت از بیماران منجر گردد. از سوی دیگر هر چقدر استرس و فشارهای روانی بیشتر باشد، احتمال ابتلا به اختلالات روانی از جمله افسردگی شدت می­گیرد. مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح استرس شغلی، فرسودگی شغلی و سلامت عمومی و ارتباط بین این متغیرها در پرستاران شاغل در بخش‌های ویژه بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز صورت گرفته است.

  روش بررسی: این پژوهش مقطعی، بخشی از یک تحقیق وسیع تر از نوع همبستگی است. آزمودنی های این مطالعه را 59 پرستار شاغل در بخش‌های ویژه بیمارستان های آموزشی تبریز تشکیل داده اند، این افراد با استفاده از روش نمونه­گیری طبقه­بندی تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده­ها شامل Occupational Stress Inventory ، Maslach Burnout Inventory و General Health Questionaire بود. در تجزیه و تحلیل آماری از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.

  یافته­ها: سطح استرس شغلی در 2/49 درصد پرستاران در حد بالا بود. همچنین 8/45 درصد افراد در بعد خستگی هیجانی و 5/47 درصد آنان در بعد کفایت فردی دچار فرسودگی شغلی در حد بالا بودند. از نظر شدت ابعاد سلامت عمومی، 7/62 درصد پرستاران در بعد اضطراب در حد بالا ارزیابی شدند. همچنین ارتباط آماری معنی­داری بین استرس شغلی و فرسودگی شغلی (05/0> P ) و استرس شغلی و سلامت عمومی (05/0> P ) وجود داشت.

  نتیجه­گیری کلی: استرس و فرسودگی شغلی می­توانند اثرات نامطلوبی بر عملکرد بالینی پرستار و نیز سلامت روانی او داشته باشند. بکارگیری راهکارهای کاهش استرس و فرسودگی شغلی می­تواند با ارتقاء بهداشت روانی پرستاران، به افزایش کیفیت مراقبت پرستاری کمک کند.