نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن، سرطان بوده که عاملی تنش‌زا در ابعاد مختلف جسمی، روانی و معنوی است. دعا کردن می‌تواند منبع مقاومت در برابر این بحران‌ها بویژه در بعد معنوی بوده و باعث ارتقای سلامت معنوی در این بیماران گردد. هدف این پژوهش تعیین ارتباط تناوب دعا کردن و سلامت معنوی بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی بوده است.

  روش بررسی: این پژوهش از نوع مقطعی است. از پرسشنامه دعای Meraviglia (2002) و سلامت معنوی Paloutzian و Ellison (1982) استفاده شد. 360 بیمار مبتلا به سرطان که بیش از 20 سال داشته، از نوع بیماری خود آگاه بوده، از توانایی خواندن و نوشتن برخوردار بوده و تمایل به همکاری داشتند در این پژوهش شرکت کردند. روش نمونه‌گیری از نوع مستمر بود. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.

  یافته‌ها: میانگین کل نمره سلامت معنوی و تناوب دعا در این بیماران (36/14 ± 35/98) و ( 98/12 ± 5/94) بود. بین تناوب دعا کردن و سلامت معنوی این بیماران ارتباط معنی‌دار و مستقیم وجود داشت.(61/0 = r ،001/0= p )

  بحث و نتیجه گیری: بین تناوب دعا کردن و سلامت معنوی بیماران مبتلا به سرطان ارتباط وجود دارد. لذا در مراقبت از این بیماران باید به مقوله دعا به عنوان یکی از راهکارهای ارتقای سلامت معنوی توجه شود.