گروه پرستاری، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشکده پرستاری و مامایی زینب (س)، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران (نویسنده مسئول) شماره تماس: 981342536262
چکیده: (3564 مشاهده)
سردبیر محترم
بیماری کووید-۱۹ (COVID-19) پدیدهی نوظهوری است که با سرعت بسیار زیادی در سراسر جهان در حال گسترش است و نگرانیهای زیادی برای مردم جهان به همراه داشته است(1). این همهگیری چالشهایی را برای خدمات بهداشتی نیز ایجاد کرده است(2). حاصل این همهگیری بزرگ، پرشدن تختهای بیمارستانی، خستگی مفرط تیمهای درمانی، کمبود شدید وسایل حفاظت فردی، ابتلا کارکنان بیمارستان، کمبود نیروی انسانی و گسترش بیماری و نگرانی در کشورهای مختلف جهان بود(3). یکی از چالشهای ایجاد شده در دوران پاندمی کووید-19، کاهش مراجعه بیماران مبتلا به بیماریهای خطرناک غیرکرونایی از جمله بیماران مبتلا به بیماریهای قلبی، سرطان، تنفسی، کلیوی و دیگر بیماریها به بیمارستانها و مراکز درمانی است و مبتلایان به این بیماریها از ترس ابتلا به کووید-19 حاضر به مراجعه و ادامه درمان در بیمارستانها نیستند. این موضوع نه تنها یکی از نگرانیهای جدی مسئولان بهداشت و درمان در رابطه با وضعیت سلامت مردم است(4،5) بلکه از سوی دیگر سایر حوزههای نظام سلامت و از جمله حوزه پژوهش را نیز تحت تأثیر قرار داده است.