نشریه پرستاری ایران

 آموزش بیمار یکی از اساسی‌ترین نقش ‌ های هر پرستا ر است و تعهد پرستارها نسبت به انجام آن تحت تاثیر درک آن ها از نقش آموزشی خود، برخورداری از آمادگی جهت آموزش به بیمار و عوامل و منابع محیطی قرار دارد . لذا این پژوهش با هدف تعیین درک پرستاران از آموزش به بیمار، عوامل تسهیل‌کننده و بازدارنده آن انجام شده است.

  این پژوهش یک مطالعه مقطعی است که در آن جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای خود ایفا استفاده شد. نمونه‌های پژوهش شامل 259 پرستار و سرپرستار شاغل در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند که به روش نمونه‌گیری احتمالی طبقه‌ای انتخاب شدند.

  بر اساس درک 8/95 درصد پرستاران، آموزش بیمار بخش مهمی از مسئولیت آن ها تلقی شده بود و 95 درصد آن ها می‌پنداشتند، آموزش به بیمار در اولویت وظایف آن ها قرار دارد. پرستاران اظهار داشتند به دلیل وقت‌گیر بودن اقدام های پرستاری نظیر مراقبت از بیمار، گزارش نویسی و انجام درمان‌های دارویی فرصت کافی جهت انجام آموزش نمی‌یابند. بر اساس درک پرستارها سه عامل بازدارنده آموزش بیمار به ترتیب اولویت عبارت از پرسنل ناکافی، کمبود وقت و نبود منابع و ابزار آموزشی مناسب بودند. طبق درک آن ها سه عامل تسهیل‌کننده به ترتیب اولویت، در نظر گرفتن یک الی دو پرستار برای انجام آموزش، اختصاص زمان برای انجام آموزش و وجود راهنماهای نوشتاری اطلاعاتی برای آموزش یک موضوع خاص بودند.

  با توجه به یافته‌ها،‌ تهیه ابزار و منابع آموزشی مناسب و برگزاری کلاس ‌ های آموزش ضمن خدمت باعث ارتقاء آموزش به بیمار می‌گردد. همچنین ارزیابی توانایی پرستاران ضمن ایفای نقش آموزشی خود، از طریق مشاهده آن ها در بالین توصیه می گردد.