نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: امروزه سپردن سالمندان به سرای سالمندان سیر صعودی دارد. درک این‌که چرا چنین مکانی اغلب بوسیله سالمندان به،عنوان «آخرین نشانه شکست» در نظر گرفته می شود، اهمیت دارد. زیرا این نوع نگرش اثر منفی بر سازگاری مقیمان سالمند در هنگام مواجهه با این چالش می‌گذارد. درک چگونگی تجارب احساسی سالمندان، برای ادامه زندگی در سرای سالمندان اهمیت دارد. هدف پژوهش، توصیف تجارب روحی سالمندان در فراینداسکان سرای سالمندان بوده و سؤال کلی پژوهش، ساختار و معنی تجارب روحی سالمندان در فراینداسکان در سرای سالمندان چگونه است؟، می‌باشد.

  روش بررسی: در این مطالعه از روش فنومنولوژی که رویکردی کیفی است، استفاده شده است. نمونه ها از میان سالمندان مقیم در سراهای سالمندان خصوصی و دولتی در شهر اصفهان انتخاب گردیدند. نمونه گیری مبتنی بر هدف بوده وتا اشباع اطلاعات که در آخر تعداد شرکت کنندگان به 10 نفر رسید، ادامه یافت.پژوهشگر از یادداشت برداری زمینه ای هم در تکمیل فرایند جمع‌آوری داده ها بهره گرفت. روش کلایزی جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات بکار رفته و استحکام این مطالعه بر اساس دو معیار اطمینان پذیری وباور پذیری بوده است.

  یافته ها: یافته های حاصل از تجارب احساسی سالمندان، شامل 70 کد، 15 زیر مفهوم و2 مفهوم اصلی بودند. از مجموع یافته‌های این پژوهش،2 مفهوم کلی (اجزاء ساختاری تجربه) استخراج شدند که عبارتند از: احساسات در متن زندگی در سرای سالمندان و احساسات بدو پذیرش.

نتیجه گیری: در این مطالعه، سالمندان نسبت به نقل مکان و اقامت در سرای سالمندان احساسات مختلطی داشتند. به عبارتی هر سالمند با توجه به زمینه ای که قبلاً در آن زندگی می کرده و توقعات خود، دیدگاه متفاوت و تجارب منحصر به‌فردی از سکونت در سرای سالمندان داشت و به بیان نیازها، انتظارات، احساسات و تجارب روحی اش پرداخت. انتظار می رود که به حمایت اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی سالمندان توجه شود و مؤسسات، پرورش جسم، ذهن و روح سالمندان را بخشی از مراقبت کلی در نظر گیرند، زیرا با محدود کردن مراقبت ها به نیازهای جسمی، منکر حق سالمندان به داشتن فرصت هایی برای زندگی با معنی، با هدف و امید خواهیم شد