نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: پرسنل پرستاری همواره در خطر اختلالات اسکلتی- عضلانی مرتبط با کار قرار دارند و حمل و جابجایی بیمار عامل خطر اصلی در بروز این اختلالات می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی خطر ابتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در پرسنل پرستاری بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شده است.

  روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی 400 پرستار شاغل در 75 بخش از 11 بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز که بطور تصادفی انتخاب شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند . داده ها با استفاده از پرسشنامه های ویژگی های دموگرافیک، نوردیک و چک لیست ارزیابی انتقال بیمار PTAI) ) گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گرفت. برای بررسی اختلاف شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در سطوح مختلف شاخص ارزیابی انتقال بیمار PTAI) ) از "آزمون کای دو" استفاده شد. نسبت شانس ابتلا به اختلالات نیز برای سطوح مختلف شاخص مربوطه محاسبه شد.

  یافته ها: میانگین سن و سابقه کار افراد مورد مطالعه به ترتیب برابر با 44/6 ± 78/30 و 75/5 ± 92/6 سال و میزان شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی 2/88% بدست آمد. نتایج ارزیابی خطر اختلالات اسکلتی- عضلانی به روش PTAI نشان داد که 4% از کل افراد در سطح خطر 1، 5/8% در سطح خطر 2 و 5/87% در سطح 3 شاخص PTAI قرار دارند. نتایج نشان داد که وقوع علائم این اختلالات در پرسنل پرستاری مورد مطالعه با شاخص PTAI دارای ارتباط معنی دار است (001/0> p ).

  نتیجه گیری کلی: با توجه به یافته های مطالعه، روش ارزیابی PTAI می تواند به عنوان شیوه ای مفید جهت تشخیص و ارزیابی خطر اختلالات اسکلتی- عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در پرسنل پرستاری مد نظر قرار گیرد.