نشریه پرستاری ایران

  این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که به منظور برسی چگونگی برقراری ارتباط پرستاران و بیماران بستری در بخشهای داخلی قلب در بیمارستانهای وابسته به وزارت بهداشت،درمان و اموزش پزشکی شهر تهران انجام شده است.این پژوهش در بخشهای داخلی قلب 12 بیمارستان وابسته به وزارت بهداشت ،درمان و اموزش پزشکی تهران صورت گرفته است.واحدهای مورد پژوهش سی تن از پرستاران فارغ التحصیل سه ساله یا چهار ساله پرستاری بوده اند که در زمان انجام پژوهش بعنوان پرستار بالینی در بخشهای داخلی قلب بیمارستانهای فوق الذکر در شیفت صبح و عصر مشغول به کار بوده اند.پژوهشگر با استفاده از دو برگه مشاهده ارتباط کلامی وغیر کلامی که محلی برای اندازه گیری زمان نیز در ان در نظر گرفته شده بودو ساعت مخصوص اندازه گیری زمان (کرونومتر)و ساعت مچی،کیفیت ارتباط کلامی و غیر کلامی و کمیت ارتباط بر قرار شده بین پرستاران و بیماران بستری در بخش داخلی قلب را مورد برسی قرار داده است. یافته های این پژوهش نشانگر ان است که تعداد پرستارانی که در موردمسائل مختلف مطرح شده با بیمارارتباط کلامی وغیرکلامی برقرارمی نمایند بسیار کم و ناچیز است و پرستاران اکثرا با بیماران ارتباط کلامی وغیر کلامی بر قرار نمی نمایند.از نظر زمان برقراری ارتباط کلامی وغیرکلامی نیززمانی که صرف می شود بسیار اندک است. جهت برسی تعداد دفعات برقراری ارتباط کلامی وغیر کلامی پرستاربا بیماربرحسب متغیرهای سن بیمار،جنس بیمار،وضع تاهل بیمار،شیفت صبح یا عصر،تعداد روزهای بستری وغیره از ازمون تی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید که در مجموع یافته های این پژوهش بیانگر این است که ارتباط وهمبستگی بین تعداد دفعات بر قراری ارتباط کلامی . غیر کلامی ومتغیرهای مذکور وجود ندارد.