نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: خشونت شغلی یکی از مخاطرات جدی است که کارکنان بیمارستانها را تهدید می‌کند، به طوری که بیشترین فراونی خشونت کاری در بیمارستانها رخ می‌دهد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت خشونت شغلی در کارکنان بالینی بیمارستانهای تبریز بود.

  روش بررسی : یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی با شرکت400 نفر از کارکنان بالینی بیمارستانها (13%حجم جمعیت) با استفاده از پرسشنامه ای نیمه ساختاری انجام شد. پس از خوشه بندی تخصصهای مختلف بیمارستانی در تبریز، به طور تصادفی حداقل یک خوشه از هر گروه انتخاب و در نهایت 7 بیمارستان به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب گردید. روش نمونه گیری از هر خوشه به صورت طبقه بندی ) بر اساس پست های مختلف ( و نحوه انتخاب از هر گروه به روش آسان بود. داده‌ها از طریق مصاحبه رو در رو جمع آوری گردید. از آزمون رگرسیون لوجستیک تک متغیره و چندگانه در برنامه SPSS نسخه 16جهت تحلیل استفاده شد.

  یافته ها: 21درصد از کارکنان بالینی در طی یکسال اخیر تجربه خشونت فیزیکی و 3/64درصد تجربه خشونت کلامی داشتند و همبستگی قوی بین خشونت فیزیکی و کلامی وجود داشت( 35/0= Kendall's tau -b 0001/0 ≥ P ). میزان گزارش دهی خشونت تنها 6/23درصد بود. بیشترین دلایل عدم گزارش دهی به ترتیب اتفاق نیافتادن مورد قابل گزارش دهی با 9/31 درصد و سپس ترس از شناخته شدن به عنوان فرد مشکل ساز و بی صلاحیت با 9/18% بود. کارکنان مرد شانس مواجه بیشتری با خشونت فیزیکی نسبت به زنان داشتند (009/0 > p ، 82/0-26/0 : CI ).

  نتیجه گیری کلی: انجام اقداماتی از جمله برگزاری دوره های آموزشی چگونگی پیشگیری از خشونت و فرو نشاندن خشم طرف مقابل و شفاف سازی حقوق و قوانین جهت گروه کارکنان و گیرندگان خدمت توصیه می‌شود.