نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: سلامتی یکی از حقوق اساسی هر انسان است. در هر سازمان بهداشتی عمده ارائه کنندگان خدمات سلامت پرستاران می‌باشند. از این رو پرستاران نقش ویژه ای در ارتقاء سلامت جامعه دارند. اما پرستاران خود به دلیل مواجهه با عوامل مختلف تنش زای شغلی، در معرض کاهش سطح سلامتی می باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت سلامت پرستاران و ارتباط آن با عوامل شغلی و فردی آن ها صورت گرفته است.

  روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بر روی کلیه پرستاران واجد شرایط بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، اجرا شده است. در این مطالعه از پرسشنامه مشخصات فردی و شغلی و ترجمه فارسی ابزار بررسی وضعیت سلامت فرم کوتاه 36 برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. پس از انتخاب نمونه ها، شرکت کنندگان با استفاده از روش خود اجرا به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات استخراج از روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد.

  یافته ها: از 158 پرستار شرکت کننده در این مطالعه، 8/75 درصد مونث و 2/24 درصد مذکر با میانگین سنی 31/8 ± 48/32 سال بودند. دامنه نمرات کسب شده برای ابعاد مختلف وضعیت سلامت از 26/25 ± 20/38 برای دردهای بدنی تا 38/24 ± 94/71 برای عملکرد جسمی متغیر بوده است. بین سن، وضعیت استخدامی، شیفت کاری، بخش بالینی و سنوات خدمت در حرفه پرستای با ابعاد مختلف وضعیت سلامت رابطه معنی دار آماری بدست آمد. از نظر جنس، وضعیت تاهل و میزان تحصیلات با ابعاد مختلف وضعیت سلامت رابطه معنی دار آماری وجود نداشت.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که پرستاران بیش از آنچه انتظار می رود از مشکل دردهای بدنی در مقایسه با سایر ابعاد وضعیت سلامت شکایت دارند. بنابراین توجه به وضعیت سلامت پرستاران به ویژه دردهای بدنی که از شیوع بالایی برخوردار است با در نظر گرفتن ارتباطی که بین متغیرهای شغلی و فردی با وضعیت سلامت پرستاران وجود دارد برای ارتقاء سلامت آنان ضروری است