نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: نقش فعالیت فیزیکی منظم و ادامه­دار در کاهش بیماری عروق کرونر، بعضی از انواع سرطان­ها، چاقی و پوکی استخوان و دیگر مشکلات سلامتی به خوبی شناخته شده است. عدم فعالیت فیزیکی به عنوان عامل خطرساز ولی قابل اصلاح بعضی از بیماری­ها، به یک موضوع کلیدی در بهداشت عمومی تبدیل شده است. این مطالعه با هدف مقایسه فعالیت فیزیکی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز با دانشگاه تبریز انجام شده است.

  روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- مقایسه‌ای بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی و دانشگاه تبریز بود. تعداد 384 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 384 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز و در کل 768 نفر دانشجو به عنوان نمونه در مطالعه مشارکت داشتند. اطلاعات مربوط به خصوصیات دموگرافیک و متغیرهای فعالیت فیزیکی دانشجویان با استفاده از پرسشنامه خود گزارش دهی جمع­آوری گردید. از آزمون تی مستقل جهت مقایسه میانگین فعالیت فیزیکی دو گروه و از آزمون آنووای دوراهه جهت بررسی ارتباط بین خصوصیات دموگرافیک و فعالیت فیزیکی استفاده گردید.

  یافته­ها: یافته­ها نشان داد که 84/39 درصد دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 24/37 درصد دانشجویان دانشگاه تبریز از فعالیت فیزیکی در سطح خطرزا برخوردارند و بین این دو گروه از نظر فعالیت فیزیکی تفاوت معنی­داری وجود نداشت. همچنین نتایج حاکی از آن بود که 30/81 درصد دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و 20/85 درصد دانشجویان دانشگاه تبریز تمایل به افزایش سطح فعالیت فیزیکی خود دارند.

  نتیجه‌گیری: با توجه به این ‌که اکثریت دانشجویان شیوه زندگی کم­تحرک را در پیش گرفته‌اند و از طرفی اغلب آن‌ها تمایل به افزایش سطح فعالیت فیزیکی خود داشتند، لازم است مسؤولین دانشگاه­ها جهت آگاه کردن هرچه بیشتر دانشجویان از خطرات بی‌تحرکی و ایجاد انگیزه در آن‌ها و اختصاص دادن امکاناتی جهت افزایش سطح فعالیت فیزیکی دانشجویان، این قشر جوان و آینده‌ساز کشور، چاره‌ای بیندیشند.