جلد 37، شماره 150 - ( آبان- در حال انتشار 1403 )
جلد 37 شماره 150 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fouladi talari M, Neisani Samani L, kheyrkhah M, Haghani S. The Relationship Between Occupational Factors and Attitude Towards Childbearing Among Employing Women in Iran University of Medical Sciences. IJN 2024; 37 (150)
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-3796-fa.html
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-3796-fa.html
فولادی تالاری مریم، نیسانی سامانی لیلا، خیرخواه معصومه، حقانی شیما. ارتباط عوامل شغلی با نگرش به فرزندآوری در زنان شاغل بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران. نشریه پرستاری ایران. 1403; 37 (150)
1- دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
2- گروه مامایی،دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،neisanisamani.l@iums.ac.ir
3- مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی ،گروه آموزشی مامایی و بهداشت باروری ، دانشکده پرستاری و مامایی،دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
4- گروه آموزشی آمار زیستی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
2- گروه مامایی،دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،
3- مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی ،گروه آموزشی مامایی و بهداشت باروری ، دانشکده پرستاری و مامایی،دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
4- گروه آموزشی آمار زیستی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
چکیده: (237 مشاهده)
زمینه و هدف: امروزه تأخیر در فرزندآوری به یکی از الگوهای رایج رفتار باروری در جهان تبدیل شده است. یکی از چالش‌های جدی جوامع سراسر جهان تمایل کمتر زوجین به فرزند آوری است. اولین عامل مهم در شکل‌گیری قصد باروری نگرش فرد است. نگرش تحت تاثیر عوامل مختلفی است که عوامل شغلی با تاثیر بر شرایط درون خانواده و کاهش تعارض کار-خانواده می تواند نقش مهمی در تصمیمات درون خانواده داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط عوامل شغلی با نگرش به فرزندآوری در زنان شاغل بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران سال 1402 انجام شد.
روش پژوهش: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع همبستگی است. نمونه ها 470 نفر از کارکنان زن ایرانی و متاهل شاغل در بالین در مراکز آموزشی- درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران بودند که به روش نمونه گیری تصادفی سهمیه ای در بازه ی زمانی بین مرداد تا شهریور سال 1402 انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه های استرس شغلی موسسه سلامت و ایمنی انگلستان (HSE) و نگرش به فرزندآوری Söderberg و همکاران بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۰ و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده گردید.
یافته ها : میانگین سنی شرکت کنندگان 5/26 ± 36/29 سال بوده و اکثر واحد های مورد پژوهش (55/7 درصد) تحصیلات کارشناسی و (50/4 درصد) شیفت کاری در گردش داشتند. نگرش به فرزندآوری 12/24 ± 65/89 و استرس شغلی 23/76 ± 106/08 بود. از میان ابعاد نگرش به فرزندآوری بعد فرزند به عنوان مانع دارای بالاترین میانگین و بعد مهم بودن فرزند به عنوان رکن زندگی دارای پایین ترین میانگین بود از میان ابعاد استرس شغلی نیز بعد کنترل بالاترین و بعد حمایت همکاران پایین ترین میانگین نمره را داشتند. استرس شغلی و تمام ابعاد آن با نگرش به فرزندآوری ارتباط معکوس و معنی داری داشت. نگرش به فرزند آوری زنان با رضایت شغلی، نوبت کاری، وضعیت استخدامی، دو جاکاری و درآمد ماهانه ارتباط معنی داری داشت. و استرس شغلی با شیفت کاری و تعداد فرزندان ارتباط معنی دار آماری داشتند.
بحث و نتیجه‌گیری : استرس شغلی می تواند موجب کاهش نگرش مثبت به فرزندآوری شود و برعکس رضایت شغلی می تواند این نگرش مثبت را افزایش دهد. لذا پیشنهاد می شود ضمن توجه به این ابعاد مهم در زنان شاغل و سنجش دوره ای آن ها از مداخلات موثر و کاربردی برای کاهش استرس شغلی و افزایش نگرش مثبت به فرزندآوری بهره گرفته شود. عوامل شغلی که باعث فشار، سختی و استرس زنان می شود باید تعدیل شده و با استفاده از آموزش و تشویق و طراحی برنامه های کاربردی باید نگرش مثبت به فرزندآوری و تولید مثل زنان شاغل را بهبود بخشید.
روش پژوهش: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع همبستگی است. نمونه ها 470 نفر از کارکنان زن ایرانی و متاهل شاغل در بالین در مراکز آموزشی- درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران بودند که به روش نمونه گیری تصادفی سهمیه ای در بازه ی زمانی بین مرداد تا شهریور سال 1402 انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه های استرس شغلی موسسه سلامت و ایمنی انگلستان (HSE) و نگرش به فرزندآوری Söderberg و همکاران بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۰ و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده گردید.
یافته ها : میانگین سنی شرکت کنندگان 5/26 ± 36/29 سال بوده و اکثر واحد های مورد پژوهش (55/7 درصد) تحصیلات کارشناسی و (50/4 درصد) شیفت کاری در گردش داشتند. نگرش به فرزندآوری 12/24 ± 65/89 و استرس شغلی 23/76 ± 106/08 بود. از میان ابعاد نگرش به فرزندآوری بعد فرزند به عنوان مانع دارای بالاترین میانگین و بعد مهم بودن فرزند به عنوان رکن زندگی دارای پایین ترین میانگین بود از میان ابعاد استرس شغلی نیز بعد کنترل بالاترین و بعد حمایت همکاران پایین ترین میانگین نمره را داشتند. استرس شغلی و تمام ابعاد آن با نگرش به فرزندآوری ارتباط معکوس و معنی داری داشت. نگرش به فرزند آوری زنان با رضایت شغلی، نوبت کاری، وضعیت استخدامی، دو جاکاری و درآمد ماهانه ارتباط معنی داری داشت. و استرس شغلی با شیفت کاری و تعداد فرزندان ارتباط معنی دار آماری داشتند.
بحث و نتیجه‌گیری : استرس شغلی می تواند موجب کاهش نگرش مثبت به فرزندآوری شود و برعکس رضایت شغلی می تواند این نگرش مثبت را افزایش دهد. لذا پیشنهاد می شود ضمن توجه به این ابعاد مهم در زنان شاغل و سنجش دوره ای آن ها از مداخلات موثر و کاربردی برای کاهش استرس شغلی و افزایش نگرش مثبت به فرزندآوری بهره گرفته شود. عوامل شغلی که باعث فشار، سختی و استرس زنان می شود باید تعدیل شده و با استفاده از آموزش و تشویق و طراحی برنامه های کاربردی باید نگرش مثبت به فرزندآوری و تولید مثل زنان شاغل را بهبود بخشید.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
