جلد 35، شماره 136 - ( تیر 1401 )
جلد 35 شماره 136 صفحات 133-118 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Behzadi H, Borimnejad L, Mardani Hamoleh M, Haghani S. Effect of an Online Educational Intervention on Resilience and Care Burden of the Parents of Children With Cancer. IJN 2022; 35 (136) :118-133
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-3369-fa.html
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-3369-fa.html
بهزادی هاجر، بریم نژاد لیلی، مردانی مرجان، حقانی شیما. ارزشیابی اثر آموزش مبتنی بر شبکه مجازی بر تاب‌آوری و بار مراقبتی والدین کودکان مبتلابه سرطان. نشریه پرستاری ایران. 1401; 35 (136) :118-133
هاجر بهزادی1 
، لیلی بریم نژاد 2، مرجان مردانی3 ، شیما حقانی3
، لیلی بریم نژاد 2، مرجان مردانی3 ، شیما حقانی3
1- گروه پرستاری کودکان، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران.
2- مرکز تحقیقات مراقبتهای پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران. ،borimnejad.l@iums.ac.ir
3- مرکز تحقیقات مراقبتهای پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران.
2- مرکز تحقیقات مراقبتهای پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران. ،
3- مرکز تحقیقات مراقبتهای پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران.
چکیده: (1762 مشاهده)
زمینه و هدف: اکثر والدین کودکان مبتلابه سرطان بارمراقبتی را تجربه می‌کنند. از طرفی افزایش تاب‌آوری خانواده می‌تواند سطح بارمراقبتی را کاهش دهد. هدف اصلی این مطالعه تعیین اثربخشی آموزش مبتنی‌بر شبکه مجازی بر تاب‌آوری و بار مراقبتی والدین کودکان مبتلابه سرطان است.
روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون تک‌گروهی بود. 50 نفر از والدین کودکانی که به مراکز منتخب مراجعه می‌کردند، به روش نمونه‌گیری مستمر، انتخاب شدند. بازه زمانی نمونه‌گیری از مهر تا اسفند 1399 بود. ابزار گردآوری داده‌ها، شامل اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس تاب‌آوری و مقیاس بار مراقبتی بود. آموزش تاب‌آوری به‌مدت 4 هفته ازطریق یک شبکه اجتماعی مجازی برگزار شد. یک ماه پس از انجام مداخله، پس‌آزمون گرفته شد. تحلیل داده‌ها بااستفاده‌از آمار توصیفی و استنباطی (تی زوجی) در نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد.
یافته‌ها: میانگین تاب‌آوری قبل از مداخله 21/84±50/32 و بعد از مداخله 9/16±78/24 نشان‌دهنده افزایش معنادار میانگین نمره کسب‌شده بعد از مداخله بود (0/001>P). همچنین میانگین بارمراقبتی کل قبل از مداخله(18/17±57/18) و بعد از مداخله (7/45±24/02) نشان‌دهنده کاهش معنادار میانگین نمره کسب شده بعد از مداخله بود (0/001>P).
نتیجه‌گیری: برنامه آموزشی مبتنی‌بر شبکه مجازی باعث افزایش تاب‌آوری والدین کودکان مبتلابه سرطان می‌شود. کاربرد برنامه‌های آموزشی مبتنی‌بر شبکه‌های اجتماعی که قابلیت اجرایی بالایی دارند، به‌منظور افزایش تاب‌آوری و کاهش بار مراقبتی والدین و به‌ویژه والدین کودکان مبتلابه سرطان، باید مدنظر مدیران پرستاری قرار گیرد.
روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون تک‌گروهی بود. 50 نفر از والدین کودکانی که به مراکز منتخب مراجعه می‌کردند، به روش نمونه‌گیری مستمر، انتخاب شدند. بازه زمانی نمونه‌گیری از مهر تا اسفند 1399 بود. ابزار گردآوری داده‌ها، شامل اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس تاب‌آوری و مقیاس بار مراقبتی بود. آموزش تاب‌آوری به‌مدت 4 هفته ازطریق یک شبکه اجتماعی مجازی برگزار شد. یک ماه پس از انجام مداخله، پس‌آزمون گرفته شد. تحلیل داده‌ها بااستفاده‌از آمار توصیفی و استنباطی (تی زوجی) در نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد.
یافته‌ها: میانگین تاب‌آوری قبل از مداخله 21/84±50/32 و بعد از مداخله 9/16±78/24 نشان‌دهنده افزایش معنادار میانگین نمره کسب‌شده بعد از مداخله بود (0/001>P). همچنین میانگین بارمراقبتی کل قبل از مداخله(18/17±57/18) و بعد از مداخله (7/45±24/02) نشان‌دهنده کاهش معنادار میانگین نمره کسب شده بعد از مداخله بود (0/001>P).
نتیجه‌گیری: برنامه آموزشی مبتنی‌بر شبکه مجازی باعث افزایش تاب‌آوری والدین کودکان مبتلابه سرطان می‌شود. کاربرد برنامه‌های آموزشی مبتنی‌بر شبکه‌های اجتماعی که قابلیت اجرایی بالایی دارند، به‌منظور افزایش تاب‌آوری و کاهش بار مراقبتی والدین و به‌ویژه والدین کودکان مبتلابه سرطان، باید مدنظر مدیران پرستاری قرار گیرد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
