نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: در سراسر جهان، جمعیت سالمندان رو به رشد می باشد. پیش‌بینی می شود که 40 درصد افراد بالاتر از 75 سال، نیاز به خدمات مراقبتی وسیع در اواخر زندگی پیدا کنند. کشورهای دارای جمعیت بالایی از سالمندان، سیاست‌های مراقبت طولانی مدت برای سالمندان را به وجود آورده اند. در ایران نیز سپردن سالمندان به سرای سالمندان روند صعودی دارد. تجربه استقلال و ارزشمندی سالمندانی که در این اماکن زندگی می کنند، اهمیت دارد. بی‌قدرتی منتهی به از دست دادن امید، احساس افسردگی و استرس می شود. قدرت بخشیدن سالمندان می تواند کیفیت زندگی و احساس رفاه آن‌ها را افزایش دهد . هدف این مطالعه توصیف چگونگی تجربه بی قدرتی سالمندان مقیم سرای سالمندان بوده است.

  روش بررسی: در این مطالعه کیفی از روش فنومنولوژی با کاربرد نمونه گیری مبتنی بر هدف در میان سالمندان مقیم در سراهای سالمندان خصوصی و دولتی در شهر اصفهان انجام شد. نمونه‌گیری تا رسیدن به اشباع داده‌ها ادامه یافت و تعداد نمونه ها به 10 شرکت کننده رسید. داده‌ها با مصاحبه‌های عمیق جمع آوری شدند. محققین در تکمیل فرایند جمع‌آوری داده‌ها از یادداشت برداری در عرصه ^{( Field notes ) نیز استفاده کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش کلایزی ( Colaizzi's method ) استفاده شد. استحکام مطالعه بر اساس دو روش باورپذیری و انتقال پذیری ( Transferability and credibility ) بود. هدف مطالعه، توصیف چگونگی تجربه بی قدرتی سالمندانی است که در سرای سالمندان زندگی می‌کنند. سؤال اصلی پ‍ژوهش عبارت بود از، ساختار و معنی تجربه بی‌قدرتی سالمندان مقیم در سرای سالمندان چگونه است؟}

  یافته‌ها: سه تم اصلی که همان اجزای ساختاری تجربه بی‌قدرتی هستند، از داده‌ها استخراج گردیدند، که شامل: 1) تحمل اجباری، 2) در انتظار فرصتی برای خروج، 3) محدود شدن اختیار بود.

  نتیجه گیری: در این مطالعه برخی شرکت کنندگان فقدان توانایی در تغییر شرایط و تحمل اجباری را بیان کرده اند که مفهوم بی‌قدرتی از آن استنباط گردید. انتقال به سرای سالمندان منبعی از ترس و اضطراب در اواخر زندگی است. قدرت بخشیدن به سالمندان بستری در مؤسسات را می توان با دخالت دادن سالمند در تصمیم گیری در مراقبت و جنبه های دیگر زندگی در این اماکن ، انجام داد. علاوه بر این، نیازهای جسمی، روحی و معنوی سالمندان بایستی با مراقبتی همه جانبه انجام داد، زیرا صرفاً با توجه به نیازهای جسمی آن‌ها، نمی توان امید به داشتن زندگی امیدوار کننده، با معنی و هدفمند در سراهای سالمندان داشت.