نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: اگرچه در دهه اخیر پیشرفتهای چشمگیری در زمینه آموزش عالی خصوصاً در زمینه پزشکی و پرستاری به وجود آمده است، ولی وجود موانع و مشکلات آموزش بالین پرستاری نیاز به بررسی دارد، زیرا شناخت و پیداکردن راه حل مناسب برای هر کدام ازآن‌ها منجر به ارتقا سطح آموزش خواهد شد. از این رو مطالعه حاضر به منظور تعیین مسایل و مشکلات مربیان پرستاری با سابقه کم در زمینه آموزش بالین و ارائه راه­کار مناسب می باشد.

  روش بررسی: این مطالعه توصیفی با روش حل مسأله، در ارتباط با مشکلات آموزش بالین کلیه مربیان پرستاری با سابقه کمتر از 5 سال دانشگاه‌های دولتی شهر تهران (شامل 40 نفر) در سال 1385 صورت پذیرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه­ اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه­های مشکلات ویژه مربیان با سابقه کمتر از 5 سال بود.

  یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد، مشکلات حیطه‌های مختلف به ترتیب اولویت عبارتند از: در حیطه فردی «تعیین محل کارآموزی بدون توجه به گرایش یا تجارب قبلی مربی» با (134) امتیاز؛ در حیطه ایفای نقش «ارزش­گذاری نامناسب از طرف مسئولین دانشکده در ایفای نقش مربی» با (5/162) امتیاز، در حیطه ساختار سازمانی و مسائل آموزش بالین؛ «عدم وجود رابطه سازمانی هماهنگ­شده و مشخص بین آموزش و بالین» با (175) امتیاز؛ در حیطه تعامل «تعامل ناکافی بین مربی تازه‌کار و همکاران بالین» با (5/152) امتیاز؛ در حیطه امکانات و تجهیزات «محدودیت محیط فیزیکی و فضای نامناسب جهت برنامه‌های آموزشی و کنفرانس‌ها و...» با (150) امتیاز؛ در حیطه رضایت­شغلی «کمبود امکانات لازم برای پیشگیری از صدمات حین کار» با (180) امتیاز و در حیطه احساس خودکارآمدی «احساس خودکارآمدی مربوط به توانایی بحث در رابطه با ایده‌ها و نظریات مربیان با سابقه کمتر از 5 سال با مسئولین دانشکده» با کمترین امتیاز (5/312).

  نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش و بررسی راه‌کارهای هر حیطه با توجه به معیارها و ضوابط ویژه، تشکیل ” کمیته کیفیت آموزش در بالین “ به عنوان مناسب ‌ ترین راه‌کار برای کاهش مشکلات آموزش بالین پیشنهاد می شود.