نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: اختلالات فشارخون همچنان از مهم‌ترین مسائل حل نشده مامایی محسوب می شود. به نظر می رسد که عوامل خطر ساز پره اکلامپسی به‌خوبی مشخص نشده است. اما اخیراً جنبه های روانی از جمله اضطراب و تنش که باعث فعالیت بیش از حد سمپاتیک در اثر تحریک سیستم عصبی اتونومیک می‌شود به عنوان عامل خطر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط اضطراب دوران بارداری با بروز اکلامپسی در زنان نخست حامله انجام گرفت.

  روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه کوهورت آینده نگر بود. متغییرهای این پژوهش اضطراب (متغییر مستقل) و پره اکلامپسی (متغییر وابسته) بود. جامعه پژوهش را کلیه زنان نخست حامله تشکیل دادند. نمونه های مورد پژوهش را کلیه زنان نخست حامله با حاملگی بیست هفته وکمتر و با سواد که از سلامت جسمی و روانی برخوردار بوده، تشکیل دادند. حجم نمونه 750 نفر تعیین گردید. نمونه گیری به صورت تصادفی و مستمر انجام گرفت. نمونه ها به دو گروه اضطراب خفیف و اضطراب متوسط و شدید تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اضطراب اسپیل برگر بود.

  یافته ها: نتایج نشان داد که 2/63‌ درصد نمونه ها اضطراب آشکار متوسط، 4/63‌درصد اضطراب پنهان متوسط داشتند. یافته ها نشان داد که با افزایش شدت اضطراب پنهان بروز پره اکلامپسی افزایش پیدا می کند و آزمون کای اسکوئر اختلاف معنی‌داری را بین شدت اضطراب پنهان و بروز پره اکلامپسی نشان داد (006/0 P= ). با افزایش شدت اضطراب آشکار، بروزپره اکلامپسی افزایش پیدا می کند و آزمون کای اسکوئر اختلاف معنی داری را بین شدت اضطراب آشکار و بروز پره اکلامپسی نشان داد (005/0 P= ). براساس نتایج، خطر بروز پره اکلامپسی در افرادی که اضطراب آشکار شدید دارند 43/5 برابر بیشتر از افرادی بود که اضطراب آشکار خفیف داشته (43/5 RR= ) و خطر بروز پره اکلامپسی در افرادی که اضطراب پنهان شدید دارند 71/5 برابر بیشتر از افرادی بود که (71/5 RR= ) اضطراب پنهان خفیف دارند .

  نتیجه گیری: با توجه به نتایج توجه ماما و کارکنان بهداشتی نسبت به ابعاد روانشناختی مادر در دوره پره ناتال یک ضرورت مهم بهداشتی می باشد.