نشریه پرستاری ایران

  چکیده

  زمینه و هدف: کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان تنها با بیماری و درمان آن تعیین نمی شود بلکه وابسته به سایر وضعیت­های پزشکی، روانی و اجتماعی است. اضطراب مرگ با اختلال در بعد روانی می­تواند کیفیت زندگی این گروه از بیماران را تحت تأثیر قرار دهد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط اضطراب مرگ با کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان در بیمارستان کوثر قزوین سال1391 انجام شد.

  روش­بررسی: در این مطالعه مقطعی، 276 نفر از زنان با تشخیص قطعی سرطان شرکت نمودند. برای گردآوری داده­ها از یک پرسشنامه مشتمل بر سه بخش مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه اضطراب مرگ Templer و کیفیت زندگی McGill استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون­های آماری توصیفی و تحلیلی شامل آزمون کولموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی اسپیرمن و رگرسیون خطی در نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 انجام شد.

  یافته­ها: میانه امتیاز اضطراب مرگ بیماران 48 (دامنه میان چارکی: 8) و میانگین امتیاز کیفیت زندگی آنان 11/25 ± 07/103 بود. بین اضطراب مرگ با کیفیت زندگی (35/0- = r_s ) ارتباط معنی­داری وجود داشت ( 001/0> p ). همچنین بین اضطراب مرگ با بعد روانی کیفیت زندگی (38/0- = r_s )، سن (13/0- = r_s ) و دفعات نماز خواندن (14/0- = r_s ) همبستگی وجود داشت ( 001/0> p ). مدل رگرسیون خطی چند گانه نشان داد اضطراب مرگ، میزان حمایت اجتماعی و سطح تحصیلات از پیش­گویی کننده­های کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان بوده اند.

نتیجه­گیری کلی: تدوین یک برنامه جامع مراقبتی در بیماران مبتلا به سرطان با توجه به عوامل تأثیرگذار بر کیفیت زندگی آن­ها امکان پذیر خواهد بود. کاهش اضطراب مرگ، افزایش حمایت اجتماعی و ارتقاء سطح تحصیلات از جمله مواردی است که می­تواند کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان را بهبود بخشد.