نشریه پرستاری ایران

  خانواده‌های بیماران اسکیزوفرنیک مشکلات قابل ملاحظه‌ای را برای سازگاری با علایم سایکوتیک تحمل می­کنند و با تنش‌های جسمی و عاطفی متعددی مواجه هستند. با توجه به نقش خانواده به عنوان مهمترین و بهترین حامی اجتماعی بیماران مزمن روانی در خدمات جامعه­نگر، پ‍‍ژوهش حاضر به منظور تعیین کیفیت زندگی بستگان مراقبت کننده از بیماران اسکیزوفرنیک و ارتباط آن با امید آن‌ها انجام شد.

  در این مطالعه همبستگی تعداد 260 نفر از بستگان مراقبت کننده از بیماران اسکیزوفرنیک که به همراه بیماران خود به مراکز آموزشی درمانی شهر تهران مراجعه کرده بودند به طور مستمردر اردیبهشت و خرداد سال 1385 مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه امید بود. اطلاعات پس از جمع‌آوری توسط نرم‌افزار SPSS و آمار توصیفی، آزمون‌های کای دو و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل گردید.

  یافته­ها نشان داد کیفیت زندگی 3/27 درصد نمونه‌های پژوهش نامطلوب، 2/64 درصد تا حدی مطلوب و 5/8‌درصد مطلوب بود. 5/53 درصد نمونه‌ها از امید زیاد، 45 درصد آن‌ها از امید متوسط و 5/1 درصد آن‌ها از امید کم برخوردار بودند. میان کیفیت زندگی و امید، نیز با 679/0 r= و 000/0 P= ارتباط مستقیم معنی‌داری یافت شد (000/0 P= ،80/56 = c ² ).

  در این پژوهش ارتباط معنی‌داری میان کیفیت زندگی و امید بستگان مراقبت کننده از بیماران اسکیزوفرنیک به دست آمد. به منظور بهبود کیفیت زندگی و افزایش امید آن‌ها، پیشنهاد می‌شود که بر اساس یافته‌های این پژوهش، با استفاده از استراتژی‌های سازگاری مثبت، کیفیت زندگی و امید بستگان مراقبت کننده از بیماران اسکیزوفرنیک را بهبود بخشید.