BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-1185-fa.html
این پژوهش تحقیقی است از نوع نیمه تجربی که با هدف تعیین تاثیر آموزش مراقبت از خود در کاهش بروز حملات صرع مراجعین مصرع به درمانگاههای اعصاب بیمارستانهای دانشگاههای علوم پزشکی وابسته به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی واقع در شهر تهران در سال 73-1372 به انجام رسیده است. این پژوهش روی 68 بیمار مصروع مبتلا به صرع نوع بزرگ مراجعه کننده به 5 درمانگاه اعصاب دانشگاه علوم پرشکی که به طور تصادفی انتخاب شده بودند انجام گرفته و نمونه ها نیز به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه مساوی 34 نفر مورد و شاهد تقسیم شده بودند. ابزار گردآوری داده ها از سه بخش تشکیل شده بود که دو بخش آن شامل تعیین مشخصات فردی و دفعات بروز حمله در طی در طی شش ماه قبل از آموزش و علت بروز حمله و حوادث ایجاد شده در حین حمله بود و در حضور پژوهشگر توسط واحدهای مورد پژوهش تکمیل و سپس هماهنگی لازم برای تشکیل کلاس با گروه مورد صورت گرفت و آموزش مراقبت از خود به صورت سخنرانی انجام شد و جزوه آموزشی در اختیار گروه مورد قرار گرفت. سه ماه پس از آموزش بخش سوم پرسشنامه که شامل دفعات حمله در طی سه ماه پس از آموزش مراثبت از خود وعلت و حوادث ایجاد شده در حین حمله بود، توسط واحدهای مورد پژوهش تکمیل گردید. سپس یافته ها در 29 جدول تنظیم شد. در پاسخ به هدف دوم پژوهش یعنی تعیین و مقایسه دفعات بروز حملات صرع در طی شش ماه قبل از آموزش مراقبت از خود بین گروه مورد و شاهد و مقایسه میانگین تعداد حملات دو گروه مورد و شاهد با استفاده از آزمون آماری "تی" تفاوت معنی داری مشاهده نشده است. و همچنین در پاسخ به هدف سوم پژوهش یعنی تعیین تاثیر آموزش مراقبت از خود از طریقمقایسه دفعات بروز حملات صرع گروه مورد و شاهد در طی سه ماه پس از آموزش نشان می دهد که مقایسه میانگین های تعداد حملات با استفاده از آزمون " تی" با 95% اطمینان موید تفاوت معنی دار بین میانگین تعداد حملات دو گروه بوده است، یعنی میانگین تعداد حملات گروه مورد نسبت به گروه شاهد کمتر شده بود بدین معنی که فرضیه پژوهش به اثبات رسیده است. در پاسخ به هدف شماره چهار یعنی تعیین علت بروز حملات و حوادث ایجاد شده در طی شش ماه قبل و سه ماه پس از آموزش مراقبت از خود نتایج موید آن بوده است که بر اساس اظهار خود واحدهای مورد پژوهش بیشترین درصد به علت قطع مصرف و تغییر در مقدار مصرف دارو دچار حمله صرع شده بودند و بیشترین حادثه نیز ضربه به سر بوده است. در پاسخ به هدف شماره 5 یعنی تعیین ارتباط بین مشخصات فردی واحدهای مورد پژوهش و دفعات بروز حملات صرع در گروههای مورد شاهد پس از آموزش مراقبت از خود نتایج آزمون، ارتباط معنی داری را بین هیچ یک از مشخصات فردی و دفعات بروز حمله صرع نشان ندادند. در پایان نیز کاربرد نتایج حاصل از این پژوهش مورد بحث قرار گرفت و جهت پی گیری نتایج حاصل، پیشنهاداتی جهت پژوهشهای بعدی ارائه شده است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
