نشریه پرستاری ایران

  مقدمه: آسیب های شغلی از عمده ترین مشکلات بهداشت شغلی هستند. نیمی از آسیب های شغلی که بروز می کند به اختلالات خواب مرتبط است. کمبود خواب وکیفیت نامناسب خواب بر عملکرد روزانه فرد موثر است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین وضعیت خواب و آسیب های شغلی در پرستاران شاغل در شهر تهران انجام شد.

  روش: این مطالعه یک پژوهش مقطعی است که در سال 1385 بر روی 102 پرستار شاغل در سه بیمارستان شهر تهران (وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران و ایران) انجام شد. روش نمونه گیری تصادفی و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه خود گزارش دهی بود که از سه بخش اطلاعات دموگرافیک، آسیب شغلی و اختلال خواب تشکیل شده بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار آماری SPSS نسخه 0/11 و آمار توصیفی و آزمون کای اسکوئر استفاده شد.

  نتایج: یافته های این تحقیق نشان داد ‹ خستگی مزمن› با شایع ترین آسیب شغلی و ‹ ناکافی بودن خواب› شایع ترین مشکل خواب در بین پرستاران بود. آزمون آماری کای- اسکوئر نشان داد که بین میزان خواب روزانه‏، اشکال در تداوم خواب و بیداری صبحگاهی با آسیب‌های شغلی ارتباط معناداری وجود نداشت. اما بین اشکال در برخاستن از خواب با آسیب با اجسام نوک تیز (16./0 P= )، خستگی مزمن (015/0 P= ) ، اختلال اشتها (019/0 P= ) و تهوع و استفراغ (001/0 P= ) و همچنین بین اشکال در به خواب رفتن با اختلال در ریتم قلب (004/0 P= ) و بین خواب ناکافی با خستگی مزمن (007/0 P= ) و اختلال اشتها (04/0 P= ) ارتباط آماری معنا داری وجود داشت. یافته ها بیانگر ارتباط معنادار آماری بین اختلال در کیفیت خواب با تهوع و استفراغ (017/0 P= ) و بین اختلال تنفس در هنگام خواب با اختلال ریتم قلب (027/0 P= ) بود.

  نتیجه گیری: پرستاران به میزان زیادی در معرض آسیب های شغلی قرار دارند، به همین دلیل فراهم آوردن امکانات مناسب و نزدیک شدن به الگوی طبیعی خواب می تواند به ارتقاء عملکرد شغلی پرستاران و در نتیجه بهبودکیفیت مراقبت های ارائه شده به بیماران و در نهایت افزایش رضایت‌مندی مددجویان و اعتلای حرفه پرستاری کمک کند.