نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: اختلالات عضلانی استخوانی شغلی به عنوان یکی از مشکلات اصلی سلامتی در بین پرسنل خدمات بهداشتی و درمانی و یکی از عوامل مهم ناتوانی در حرفه پرستاری است. هدف این مطالعه تعیین فراوانی اختلالات عضلانی و استخوانی در کادر پرستاری بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران می‌باشد.

  روش بررسی : این مطالعه توصیفی مقطعی، جامعه پژوهش شامل کلیه گروه پرستاری بوده است که حداقل به مدت یک سال قبل از انجام تحقیق در بخش فعلی به طور رسمی و یا طرحی در بیمارستان‌های آموزشی علوم پزشکی ایران مشغول به کار بودند. روش نمونه گیری به صورت چند مرحله ای و حجم نمونه 615 نفر بود. داده ها از طریق پرسشنامه خود ایفا جمع آوری شد.

  یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین درصد اختلال عضلانی و استخوانی پرستاران مربوط به یک یا هر دو زانو
(2/64 درصد) ، 6 /55 درصد گردن، 7/53 درصد در قسمت فوقانی پشت، 1/54 درصد در قسمت تحتانی پشت، 6/44 درصد در یک یا هر دو مچ و انگشتان پا، 5/40 درصد در یک یا هر دو مفصل ران بوده است.

  نتایج آنالیز رگرسیون لجستیک در خصوص اختلالات عضلانی و استخوانی در کادر پرستاری که دارای اختلال بودند در مقایسه با گروهی که دچار اختلال نبودند نشان داد شاخص توده بدنی، سابقه اختلالات عضلانی استخوانی قبل از یک سال گذشته ، کمک به بلند شدن بیمار در هر شیفت رابطه معنی دار آماری با اختلالات عضلانی و استخوانی دارند (05/0 > PV ).

  نتیجه گیری: نتایج نشان داد که پرستاران به دلیل موقعیت شغلی خود در معرض اختلالات گوناگونی قرار می گیرند. نکته مهم در مورد اختلالات شغلی این است که با اقدامات مفید و مؤثر قابل پیشگیری و تعدیل می باشند و با شناسائی این اختلالات در هر رده شغلی از کادر پرستاری می توان آموزش های مناسب با آن گروه را ارائه داد. متخصصین بهداشتی می توانند با انجام برنامه های آموزشی در مورد سه سطح پیشگیری اقدامات لازم را انجام دهند تا پرستاران بتوانند از حداکثر توانائی های خود به بهترین نحو استفاده کنند.