نشریه پرستاری ایران

  این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که به منظور بررسی نحوه اجرای روش هم اتاقی مادر و نوزاد پس از زایمان در زا یشگاهها و بیمارستانهای آموزشی دانشگاههای علوم پزشکی واقع در شهر تهران، سال 1371 انجام گرفته است. در این تحقیق تعداد واحدهای مورد پژوهش 15 بخش پس از زایمان، بخش جراحی که مادران پس از سزارین در آن بستری و بخش توام که هم مادران سزارینی و هم زایمان طبیعی بستری شده اند مد نظر بوده است. برای انتخاب نمونه ها از روش نمونه گیری غیر تصادفی و مبنی بر هدف استفاده شده است. ابزار گردآوری داده ها مشاهده عینی پژوهشگر و پرکردن برگه فهرست موارد بوده است. برگه فهرست موارد شامل 26 سوال که براساس اهداف ویژه طرح ریزی شده است. یافته های اینپژوهش در 16 جدول تدوین و جهت بررسی واحدهای مورد پژوهش از آمار توصیفی استفاده شده است.

  نتایج بیانگر آن است که در بیش ازنیمی از واحدها نوزاد را در کات جداگانه نگهداری کرده و هیچکدام از واخد ها برای مادران از تختهایی که دارای میله کناری هستند استفاده نکرده اند و این روش برای کلیه مادران نخست زا، چند زا و همچنین برای مادرانی که دارای سرم، تب، درد و سزارین شده اند نیز اجرا می شود. در کلیه واحدها به آپگار دقیقه اول و پنجم و درجه حرارت نوزاد توجه می نمایند ولی در رابطه با میزان ضربان قلب، تنفس و سیانوز نوزادان اطلاعات مورد نیاز در دسترس نبوده است. در هیچ کدام از واحدها ملاقات کنندگان هنگام دیدار از مادر ملزم به شستی دستها و پوشیدن گان نبوده اند. اکثریت واحدها کلاسهای آموزشی جهت کادر پرستاری گذاشته اند ولی تنها در تعداد معدودی از وماحدها، پرسنل کافی جهت پاسخگویی به سوالات در محیط حضور داشته اند و هیچ کدام از واحدها بولتن یا جزوه ای در اختیار مادران قرار نداده اندو همچنین یافته ها نشان دادند که از 15 واحد مورد پژوهش در شیفت عصر 2 واحد از نظر پرسنل کمبود داشته اند ولی در شیفت شب هیچ گونه کمبود مشاهده نگردید و در اکثر واحدها مادران در ساعت اول پس از زایمان نوزاد خود را شیر نمیدادند.