نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: بازاندیشی از شیوه های بنیادی آموزش است که درارتقاء سطح آگاهی و مهارت درموقعیت های بالینی موثر شناخته شده است است. نظر به اهمیت تأکید بر روشهای فعال و دانشجو محور در یادگیری و لزوم مشارکت فراگیران در فرآیند آموزش جهت کسب توانمندیها و شایستگی های حرفه ای مطالعه حاضر با هدف تعیین دیدگاه دانشجویان پرستاری نسبت به بازاندیشی در آموزش بالینی انجام شده است.

  روش بررسی : مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی یک گروهی پس آزمون می باشد. جامعه مورد مطالعه،35 نفر از دانشجویان پرستاری سال آخر پرستاری مشغول به گذراندن کارآموزی در عرصه پرستاری کودکان بوده اند که به روش سرشماری در مطالعه شرکت داشتند. از دانشجویان خواسته شد که به مدت 4 هفته بر عملکرد خود در محیط بالینی بازاندیشی نمایند. بعد از پایان تجربه نظرات دانشجویان در ابعاد مختلف نسبت به فرآیند بازاندیشی مورد بررسی قرار گرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه خود ایفا بود که نظرات دانشجویان را در 4 حیطه فردی، زمان، مکان و سازمان مورد سنجش قرار می داد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از شاخص های میانگین وانحراف معیار و آزمون t استفاده شد.

  یافته ها: بالاترین امتیاز موافق مربوط به حیطه فردی بود( 2/2 ± 9/13 ). نظرات دانشجویان نسبت به بازاندیشی نشان داد که 3/84 درصد آنان این روش را در افزایش حس توانمندی و اعتماد به نفس موثر می دانند. در بررسی نظرات دانشجویان در تمامی ابعاد با سن ارتباط معنادار مشاهده شد(05/0 P< ). و بین معدل تحصیلی با نمرات حیطه فردی و علاقه مندی به رشته پرستاری ارتباط معنادار وجود داشت (05/0 P< ) و همچنین بین نظرات دانشجویان در بعد مکان و معدل تحصیلی ارتباط معنی دار مشاهده شد (05/0 P< ).

  نتیجه گیری کلی : بازاندیشی از دیدگاه دانشجویان پرستاری منجر به بهبود توانمندی و اعتماد به نفس آنان می شود، لذا استفاده از این روش در آموزش بالینی دانشجوی ان رشته پرستاری توصیه می شود.