BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-274-fa.html
مقدمه : آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری است و بدون آن، تربیت پرستاران کارآمد و شایسته هدفی دور از دسترس است. وجود هرگونه مشکل در آموزش بالینی، کارآیی و بازده این بخش از آموزش پرستاری را دچار مشکل می‌کند و تنیدگی یکی از این مشکلات است.
هدف : تعیین درجه تنش‌زایی عوامل تنیدگی‌آور آموزش بالینی پرستاری در مربیان پرستاری
نوع پژوهش : این پژوهش یک مطالعه توصیفی و یک گروهی است و روش گردآوری اطلاعات، خود گزارش دهی با استفاده از پرسشنامه بوده است.
نمونه : تعداد 96 نفر از مربیان پرستاری زن دانشکده‌های پرستاری و مامایی دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران به روش طبقه‌ای تصادفی انتخاب و در پژوهش شرکت داده شدند.
نتایج : در بین عوامل تنیدگی‌آور آموزش بالینی «فشار کار زیاد ناشی از تدریس دروس بالینی، نظری و مسئولیت‌های اداری و احساس عدم تساوی با دیگران» بیشترین درجه تنش‌زایی را داشته است و لیکن عوامل تنیدگی‌آور «نظارت کافی بر فرد فرد دانشجویان در بالین » ، « واضح نبودن سیاست جانشین سازی مربیان پرستاری در محیط‌های بالینی به هنگام بیماری و مرخصی » و « فقدان آمادگی و تجربه در آموزش بالینی» نیز به ترتیب از درجه تنش زایی بالایی برخوردار بوده‌اند.
بحث ونتیجه‌گیری : یافته‌ها نشان داد که در بین عوامل‌تنیدگی‌آور آموزش بالینی فشار کار زیاد ناشی از تدریس دروس بالینی ،نظری ومسئولیت‌های اداری و احساس عدم تساوی با دیگران بیشترین درجه تنش زایی وعامل تنیدگی آور «نقش رابط را با مؤسسات بازی کردن» کمتر درجه تنش‌زایی را داشته است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
