زمینه و هدف: دیسترس اخلاقی در حرفه پرستاری امری اجتناب ناپذیر است. پرستاران به دنبال دیسترس اخلاقی دچار علایمی مانند سردرگمی، ترس، اضطراب و بی‌قدرتی می‌شوند و همین امر منجر به نارضایتی شغلی و ترک محل خدمت پرستاران می‌شود. مطاله حاضر با هدف تعیین رابطه دیسترس اخلاقی با مشخصات جمعیت شناختی پرستاران بخش مراقبتهای ویژه در مراکز آموزشی و درمانی شهر تهران طراحی و اجرا گردیده است.
روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی است و نمونه ها شامل ۲۰۰ نفر از پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه مراکز منتخب شهر تهران هستند که با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامهCorly جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که میانگین فراوانی دیسترس اخلاقی ۹۶/۴۸ با انحراف معیار ۲۱/۱۸ نزدیک به میانه نمره ابزار (۴۹) بود و میانگین شدت دیسترس اخلاقی ۰۴/۵۲ با انحراف معیار ۴۳/۱۸ از میانه نمره ابراز (۴۹) بالاتر بود. همچنین ارتباط آماری معنی‌داری میان فراوانی دیسترس اخلاقی با نوع بخش محل خدمت وجود داشت (۰۱۴/=P). فراوانی دیسترس اخلاقی در بخش ICU-OH به طور معنی‌داری کمتر از دو بخش (۰۴۰/۰ CCU (P= و (۰۱۸/۰P =)ICU بود و در دو بخش ICU و CCU این اختلاف معنی‌دار نبود. ارتباط معنی‌دار آماری میان شدت دیسترس اخلاقی با بخش محل خدمت پرستاران مورد پژوهش وجود داشت (۰۳۰/۰ P=). همچنین در بخش ICU-OH به طور معنی‌داری شدت دیسترس اخلاقی کمتر از بخش CCU (۰۰۵/۰P=) و ICU (۰۰۸/۰ P=) بود و در دو بخش ICU وCCU تفاوت معنی‌دار وجود نداشت. شدت و فراوانی دیسترس اخلاقی با سایر متغیرهای جمعیت شناختی ارتباط آماری معنی‌داری نداشتند.
نتیجه‌گیری کلی: دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت ویژه در حد متوسط گزارش شد که می‌تواند در امر مراقبت از بیماران و سلامت کارکنان تأثیر منفی داشته باشد. به همین سبب نتایج این پژوهش خطاب به مسئولین و مدیران پرستاری است که سیاست‌های درمانی متناسبی برای کاهش دیسترس اخلاقی در میان پرستاران بخش مراقبتهای ویژه اتخاذ نمایند
