زمینه و هدف: تصمیم گیری بالینی جزئی اساسی عملکرد حرفه ایی پرستاران و متمایز کننده پرستاران حرفه ای از پرسنل مراقبتی غیرحرفه ای است. تصمیم گیری بالینی پرستاران بیش از هر عاملی بر کیفیت مراقبت تأثیر داشته و فرایند تصمیم گیری بالینی به شناسایی نیازهای بیماران و تعیین بهترین اقدام پرستاری کمک می کند. هدف از این مطالعه بررسی عوامل فردی و اجتماعی مؤثر بر نحوه شرکت پرستاران در تصمیم گیری بالینی می‌باشد.
روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بصورت مقطعی بر روی ۲۸۵ پرستار مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز که به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها یک چک لیست اطلاعات فردی و پرسشنامه مشارکت در فعالیت های تصمیم گیر PDAQ( Participation in Decision Activities Questionnaire ) بود. داده ها با استفاده از SPSS نسخه ۱۵ و آزمون های توصیفی و مقایسه میانگین ها و همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد که تصمیم گیری بالینی با سن (۰۰۳/۰ p= )، جنس (۰۰۱/۰= p )، بخش کاری (۰۰۲/۰= p )، نوع استخدام (۰۰۵/۰= p ) و سابقه کاری (۰۲۵/۰= p ) ارتباط آماری معنی داری داشته، اما با میزان تحصیلات ارتباط آماری معنی داری بدست نیامد.
نتیجه گیری کلی: با در نظر گرفتن متغیرهای تاثیر گذار می‌توان نحوه شرکت پرستاران در تصمیم گیری های بالینی را بهبود بخشید لذا بکارگیری شیوه‌های مدیریتی صحیح و راهبردهای آموزشی در این راستا، پیشنهاد می‌گردد.
