چکیده
زمینه و هدف : زندگی زناشویی به عنوان یکی از مهمترین عوامل تأثیر گذار بر عملکرد خانواده، از عوامل مختلفی تأثیر می پذیرد که این عوامل می تواند در زنان شاغل متفاوت باشد . بر این اساس پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رضایت زناشویی بر حسب متغیرهای تعارض کار-خانواده، خانواده-کار و خودکارآمدی تعارض کار-خانواده، خانواده-کار در پرستاران زن متأهل بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال ۱۳۹۱ صورت گرفت.
روش بررسی : این مطالعه توصیفی و از نوع همبستگی بود. ۲۴۰ پرستار زن متاهل از میان ۸ بیمارستان وابسته به مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند و مقیاس های تعارض کار-خانواده و خانواده-کار و خودکارآمدی تعارض کار-خانواده و خانواده-کار و رضایت زناشویی را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون در به نرم افزار آماری SPSS نسخه ۱۶ مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها : بین تعارض کار-خانواده و خانواده-کار با رضایت زناشویی رابطه منفی وجود داشت(۰۰۱/۰ > p )، بین خودکارآمدی تعارض کار-خانواده و خودکارآمدی تعارض خانواده-کار با رضایت زناشویی، رابطه مثبت وجود داشت(۰۰۱/۰ > p ) و تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که تعارض خانواده-کار و خودکارآمدی تعارض کار-خانواده پیش بینی کننده های رضایت زناشویی در این پرستاران هستند.
نتیجه گیری کلی : با توجه به یافته ها توصیه می شود که پرستاران از دخالت دادن مسائل شغلی در مسئولیت های خانوادگی که منجر به کاهش رضایت از شغل، زندگی خانوادگی و سلامتی می شود پرهیز نموده و با معامله کردن بر سر هویت های نقش دوگانه خود بین آن ها توازن ایجاد کنند .
