نشریه پرستاری ایران

  این پژوهش، یک مطالعه نیمه تجربی است که به منظور بررسی اثر لورازپام خوراکی بر کاهش استفراغ پس از عمل بیمارانی که با بیهوشی عمومی تحت جراحی کاتاراکت قرار می گیرند در یکی از بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی ایران، انجام گرفته است. واحدهای مورد پژوهش تعداد ۸۰ نفر از بیمارانی بوده اند که با تشخیص پزشک و به علل مختلف ( پیری، مادرزادی، ضربه ای، بیماریهای سیستمیک و سمی) دچار کدورت عدسی شده اند و جهت عمل تصادفی در طول سه ماه مورد بررسی قرار گرفته اند. ازاین تعداد، چهل نفر در گروه "مورد" پیش داروی خوراکی لورازپام به میزان ۲۵ میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن همراه با مقدار بسیار کمی آب ( ۱۰ سی سی ) نیم ساعت قبل از شروع بیهوشی داده شد و گروه شاهد پیش دارو دزیافت نکرد.سپس دو گروه در طی دو مرحله بعدازعمل ،مرحله اولیه(دو ساعت بعد از خاتمه بیهوشی)و مرحله تاخیری(۲۴ ساعت بعد از خاتمه بیهوشی ) مورد برسی قرار گرفته اند.ابزار گرداوری داده ها در این پژوهش برگه چک لیست بود که از طریق مشاهده، مصاحبه و اطلاعات موجود در پرونده، در طی دو نوبت قبل و بعد از بیهوشی تکمیل گردیده. یافته های این پژوهش در بیست جدول خلاصه شده اند.جهت حصول به نتایج پژوهش از ازمون کای دو وکوکرا ن استفاده شد. نتایج پژوهش اولین فرضیه پژوهش را حمایت نکرد.در مورد دومین فرضیه پژوهش نتایج حاصل از پژوهش ان را حمایت نموده ومی توان نتیجه گیری کرد که پیش داروی خوراکی لورازپام بر کاهش استفراغ مرحله تاخیری موثر می باشد .ازمون اماری "کای دو" اختلاف معنی داری را بین دو گروه "مورد"و"شاهد" ). p نشان می دهد(۰۰۱/۰>

  پژوهش حاضر یک مطالعه زمینه ای است که به منظور بررسی نیازهای آموزشی مراقبت از خود بیماران دارای دستگاه ضربان ساز دائم در درمانگاه بیمارستان قلب شهید رجایی انجام شده است. در این پژوهش جمعا ۶۰ بیمار دارای دستگاه ضربان ساز دائم بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شده است. جامعه پژوهش شامل بیماران دارای دستگاه ضربان ساز دائم مراجعه به درمانگاه بیمارستان قلب شهید رجایی بودند که شرایط و معیارهای تعیین شده جهت واحدهای مورد مطالعه را دارا بوده اند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بوده است که در سه بخش تنظیم گردید. بخش اول شامل ۱۲ سوال در ارتباط با ویژگیهای فردی واحدهای مورد پژوهش، بخش دوم شامل ۲۰ سوال در مورد نیازهای آموزشی مراقبت از خود و بخش سوم شامل ۲۰ سوال در ارتباط با شناخت بیماران دارای دستگاه ضربان ساز از نظر محل جای گذارد دستگاه و علائم هشدار دهنده و اختلال در کار دستگاه ضربان ساز دائم هشداردهنده و اختلال در کار دستگاه ضربان ساز دائم می باشد. یافته های پژوهش در ۲۲ جدول خلاصه گردیده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان داد که میانگین سن واحدهای مورد پژوهش ۶۸/۵۸ سال است و اکثریت واحدهای پژوهش را متاهلین تشکیل می دادند، بیشترین درصد واحدهای پژوهش هیچگونه اطلاعاتی در مورد نحوه مراقبت از دستگاه ضربان ساز دائم خود کسب نکرده بودند و کسب اطلاعات بر میزان شناخت واحدهای مورد پژوهش تاثیر داشت. اکثریت واحدها مورد پژوهش نیاز به آموزش زیاد در مورد مراقبت از خود داشتند. بیشترین درصد واحدهای مورد پژوهش که مدت زمان های متفاوت از تعبیه دستگاه ضربان ساز دائم آنان می گذشت عنوان کردند که نیاز آموزشی درمورد مراقبت از خود دارند. اکثریت واحدهای مورد پژوهش شناخت متوسط در رابطه با کار و مراقبت از محل جای گذاری و علائم هشدار دهنده دستگاه ضربان ساز دائم داشتند، میزان تحصیلات واحدهای مورد پژوهش با میزان نیاز آموزشی آنها ارتباط داشته است. دیگر یافته ها بیانگر آن است که همه گروههای مورد پژوهش شناخت متوسطی در رابطه با کار و مراقبت از محل جای گذاری و علائم هشدار دهنده دستگاه ضربان ساز دائم دارند، نتایج نشان داد بیشترین درصد واحدهای مورد پژوهش ۳۹-۱ ماه از مدت زمان تعبیه دستگاه آنها می گذشت و هر چه از مدت زمان تعبیه دستگاه بیشتر می گذشت از نیاز آموزشی آنان کم می شد. از یافته های حاصل در مورد ارتباط بین نیاز آموزشی مراقبت از خود و شناخت از دستگاه ضربان ساز دائم چنین استنباط می گردد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش که شناخت زیاد در مورد کار با دستگاه ضربان ساز دائم داشتند نیاز آموزشی کم نسبت به دستگاه ضربان ساز دائم اعلام نمودند. در پایان، کاریرد نتایج حاصل از این پژوهش در زمینه های مختلف پرستاری مورد بحث و بررسی قرار گرفت و پیشنهاداتی جهت انجام پژوهش های بعدی ارائه گردید.