نشریه پرستاری ایران

  توزیع نام تناسب قدرت در بیمارستان ها باعث گردیده، بیشتر پرستاران در محیط کار خود احساس ناتوانی نمایند. هنگامی که مدیران و رهبران در قدرت و مسئولیتشان با کارکنان سهیم می‌شوند، انواع سازنده‌تر قدرت سازمانی ایجاد می‌گرد د که منجر به افزایش بهره‌وری در کار خواهد شد . لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین درک پرستاران از رفتارهای اقتدار بخش سرپرستاران و اقتدار شغلی خود انجام گرفته است.

  این پژوهش یک مطالعه « همبستگی » بود که در آن درک پرستاران از رفتارهای اقتداربخش سرپرستاران و اقتدار شغلی خود، به ترتیب توسط مقیاس رفتار اقتدار بخش رهبر ، تهیه شده توسط ( Hui ، 1994) و پرسشنامه شرایط اثر بخشی کار ، تهیه شده توسط ( Kanter ، 1999) بررسی و سنجیده شد و سپس ارتباط بین آن ها مشخص گردید.

  132 پرستار کارشناس شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر خرم آباد با بیش از شش ماه سابقه کار و بدون سابقه فعالیت مدیریتی، به روش سرشماری انتخاب شده و نمونه پژوهش را تشکیل دادند.

  درک پرستاران از رفتارهای اقتداربخش سرپرستاران و همچنین از اقتدار شغلی خود در حد متوسط قرار داشت. بین درک پرستاران از این دو متغیر اصلی پژوهش ارتباط نسبتاً قوی و معنی دار آماری مشاهده شد ( 0001/0> p ). از بین متغیرهای فردی، تنها متغیر نوع بخش در این ارتباط تأثیر گذار بود (2/0= p ).

  نتایج مطالعه نشان داد که مدیران سازمانی، عامل مهمی در افزایش اثربخشی کار از طریق تسهیل دستیابی کارکنان خود به ساختارهای فرصت، منابع، اطلاعات و حمایت در محیط کار می باش ند، و همچنین اهمیت توجه مدیران به فرآیند اقتداربخشی را نشان می دهد. به منظور کسب درک روشن تری از مفهوم اقتدار شغلی در سازمان های مراقبت بهداشتی کشورمان، پیشنهاد می شود بررسی های جامع تری بر روی اقتدار�در پرستاری و سایر حرف خدمات بهداشتی و نیز ارتباط آن با برآیندهای مهم سازمانی انجام شود.