زمینه و هدف پرستاران تصمیم‌گیرندگان کلیدی در استفاده از مهارکننده‌ها برای بیماران هستند. نقش اصلی آن‌ها این است که نوع مناسب مهارها را انتخاب کنند، آن‌ها را به‌طور ایمن برای بیماران اعمال کنند و براساس ارزیابی مکرر وضعیت و پاسخ بیمار مراقبت کنند. روانپرستاران مسئول ایجاد یک محیط ایمن و درمانی برای بیماران، حفظ آن و اطمینان از نظارت بالینی بهینه مهارکننده‌ها براساس استانداردهای اعمال محدودیت در بخش روانپزشکی هستند. از عوامل مرتبط در زمینه استفاده از مهارکننده‌ها می‌توان به دانش، نگرش، عملکرد پرستار، عوامل فرهنگی و مقررات حرفه‌ای اشاره کرد. این مطالعه با هدف تعیین دانش، نگرش و عملکرد پرستاران روانپزشکی در استفاده از محدودیت فیزیکی در محیط بالینی انجام شد.
روش بررسی پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی‌مقطعی در سال 1401می‌باشد. جامعه پژوهش این مطالعه تمام پرستاران شاغل در بخش‌های مختلف مرکز روانپزشکی رازی تبریز به‌عنوان بزرگ‌ترین مرکز روان پزشکی شمال غرب کشور می‌باشد. 200 پرستار شاغل در بخش‌های روانپزشکی با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه جمعیت‌شناختی و پرسش‌نامه آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران نسبت به استفاده از محدودیت جسمانی بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه‌وتحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها میانگین و انحراف‌معیار نمرات آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران در مورد استفاده از مهار فیزیکی در بیماران روانپزشکی به‌ترتیب 1/73±19/36 از دامنه نمره قابل‌کسب (0) تا (23) و 4/60±36/51 از دامنه نمره قابل‌کسب (12) تا (60) و 3/29±65/19 از دامنه نمره قابل‌کسب (15) تا (75) بود. عملکرد با سابقه کار در بخش روانپزشکی و دانش همبستگی آماری معنی‌داری داشت (0/048>P). 
نتیجه‌گیری باتوجه‌به نتایج مطالعه، بهتر است برنامه‌های آموزش ضمن خدمت با مشارکت پرستاران با سابقه کاری بالا اجرا شود تا دانش، نگرش و عملکرد پرستاران تا حد امکان ارتقا یابد. مدیران پرستاری می‌توانند برای اصلاح ساختار بخش‌های روانپزشکی و افزایش انگیزه روانپرستاران برای بهبود نگرش خود نسبت به استفاده از مهارکننده‌ها برنامه‌ریزی کنند تا بتوانند در مورد استفاده از مهارکننده‌ها تصمیم درستی بگیرند. همچنین برهمین اساس، راهنمای بالینی و پروتکل مناسب جهت مدیریت و یکپارچگی در اعمال مهارکننده‌ها توسط پرستاران تدوین شود.