زمینه و هدف  فرزندآوری براساس تصمیم مشترک همسران و نگرش آن‌ها به این موضوع صورت می‌گیرد. عوامل متعددی ازجمله کیفیت زندگی زناشویی می‌تواند بر نگرش همسران نسبت به بچه دار شدن تأثیر بگذارد. باتوجه‌به نتایج متناقض مطالعات موجود، هدف این پژوهش تعیین رابطه بین نگرش به فرزندآوری و باروری با کیفیت زندگی زناشویی است.
روش بررسی این مطالعه مقطعی بر روی 280 زن متأهل 15 تا 49 ساله مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی منتخب کاشان در سال 1400 انجام شد. داده‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری چند مرحله‌ای و پرسش‌نامه جمعیت‌شناختی، فرم تجدیدنظرشده مقیاس سازگاری زناشویی برای ارزیابی کیفیت زندگی زناشویی و مقیاس نگرش به باروری و فرزندآوری جمع‌آوری شد. برای توصیف داده‌ها از آمار توصیفی و برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون، تی تست مستقل، تحلیل واریانس و کروسکال والیس با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و با در نظر گرفتن سطح معنی‌داری کمتر از 0/05 استفاده شد.
یافته‌ها میانگین سنی زنان شرکت‌کننده در این پژوهش 6/48±29/97 سال، و میانگین نمره نگرش نسبت به فرزندآوری و باروری و کیفیت زندگی زناشویی به‌ترتیب 15/33±71/64 و 10/94±50/52 بود و هر دوی این امتیازات براساس محدوده موردانتظار بالاتر از حد متوسط بودند. همچنین بین کیفیت زندگی زناشویی و نگرش نسبت به فرزندآوری و باروری همبستگی مثبت و معنی‌دار آماری وجود داشت (0/001=P).
نتیجه‌گیری براساس نتایج، با افزایش کیفیت زندگی زناشویی، نگرش نسبت به فرزندآوری و باروری نیز افزایش می‌یابد. این همبستگی در تمام ابعاد نگرش نسبت به فرزندآوری به استثنای بعد «باروری مستلزم تحقق پیش‌نیازها» از نظر آماری معنی‌دار بود.