جلد 35، شماره 136 - ( تیر 1401 )
جلد 35 شماره 136 صفحات 189-178 |
برگشت به فهرست نسخه ها
لیلا امینی1 
، کیمیا بخشی 2، هما صادقی اول شهر3 ، شیما حقانی1
، کیمیا بخشی 2، هما صادقی اول شهر3 ، شیما حقانی1
1- مرکز تحقیقات مراقبت‌های پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
2- گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،bakhshi920@gmail.com
3- گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
2- گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران. ،
3- گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
چکیده: (1583 مشاهده)
زمینه و هدف: فرزندآوری پدیده مهمی در حرکات جمعیتی بوده و برای کشورهایی که نرخ باروری آن‌ها زیر سطح جانشینی است، به‌عنوان یکی از محورهای مهم توسعه پایدار محسوب می‌شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین مسئولیت‌پذیری و جهت‌گیری مذهبی با قصد فرزندآوری در زنان مراجعه‌کننده به مراکز جامع سلامت شهر یاسوج در سال 1398-1399 انجام شد.
روش: این مطالعه یک پژوهش مقطعی از نوع توصیفی همبستگی بود که بر روی 240 زن متأهل بارور 18 تا 45 سال ایرانی مراجعه‌کننده به مراکز جامع سلامت شهر یاسوج با روش نمونه‌گیری مستمر انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل مبتلا نبودن به بیماری‌های مزمن ناتوان‌کننده، بیماری روانی شناخته‌شده و یا هرگونه منعی برای بارداری درج‌شده در پرونده و یا به گفته خود مراجعه‌کننده بود. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های مشخصات فردی، پرسش‌نامه مسئولیت‌پذیری هاریسون گاف، پرسش‌نامه جهت‌گیری مذهبی و یک سؤال مربوط به تمایل به باروری استفاده شد. تحلیل اطلاعات با نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از روش‌های آماری کای‌دو، تی مستقل و آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه انجام شد.P<0/05 به‌عنوان سطح معناداری درنظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد بین مسئولیت‌پذیری و قصد فرزندآوری ارتباط معکوس و معناداری وجود داشته است (0/036=P). بدین صورت که در زنانی که نمره مسئولیت‌پذیری بالاتری داشتند، قصد فرزندآوری به‌طور معناداری پایین‌تر بود. در این مطالعه، بین جهت‌گیری مذهبی و ابعاد درونی و بیرونی آن با قصد فرزندآوری ارتباط معناداری مشاهده نشد. همچنین از بین مشخصات فردی افراد شرکت‌کننده در این پژوهش تنها بین سن (0/001= P) و طول مدت ازدواج (0/001=P) و همچنین تعداد فرزندان پسر (0/011=P) با قصد فرزندآوری ارتباط معناداری مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه بیانگر کاهش قصد فرزندآوری زنان سنین باروری شهریاسوج با افزایش مؤلفه‌هایی نظیر مسئولیت‌پذیری، سن، طول مدت ازدواج و همچنین تعداد فرزندان پسر بود. بنابراین توصیه می‌شود زنان بالای 18 سال تشویق به فرزندآوری در سنین پایین‌تر شوند. همچنین شاید بتوان با آموزش مهارت‌های فرزندآوری، زنان با حس مسئولیت بالاتر را تشویق به فرزندآوری کرد. اگرچه این مسئله نیاز به مطالعات بیشتری دارد.
روش: این مطالعه یک پژوهش مقطعی از نوع توصیفی همبستگی بود که بر روی 240 زن متأهل بارور 18 تا 45 سال ایرانی مراجعه‌کننده به مراکز جامع سلامت شهر یاسوج با روش نمونه‌گیری مستمر انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل مبتلا نبودن به بیماری‌های مزمن ناتوان‌کننده، بیماری روانی شناخته‌شده و یا هرگونه منعی برای بارداری درج‌شده در پرونده و یا به گفته خود مراجعه‌کننده بود. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های مشخصات فردی، پرسش‌نامه مسئولیت‌پذیری هاریسون گاف، پرسش‌نامه جهت‌گیری مذهبی و یک سؤال مربوط به تمایل به باروری استفاده شد. تحلیل اطلاعات با نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از روش‌های آماری کای‌دو، تی مستقل و آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه انجام شد.P<0/05 به‌عنوان سطح معناداری درنظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد بین مسئولیت‌پذیری و قصد فرزندآوری ارتباط معکوس و معناداری وجود داشته است (0/036=P). بدین صورت که در زنانی که نمره مسئولیت‌پذیری بالاتری داشتند، قصد فرزندآوری به‌طور معناداری پایین‌تر بود. در این مطالعه، بین جهت‌گیری مذهبی و ابعاد درونی و بیرونی آن با قصد فرزندآوری ارتباط معناداری مشاهده نشد. همچنین از بین مشخصات فردی افراد شرکت‌کننده در این پژوهش تنها بین سن (0/001= P) و طول مدت ازدواج (0/001=P) و همچنین تعداد فرزندان پسر (0/011=P) با قصد فرزندآوری ارتباط معناداری مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه بیانگر کاهش قصد فرزندآوری زنان سنین باروری شهریاسوج با افزایش مؤلفه‌هایی نظیر مسئولیت‌پذیری، سن، طول مدت ازدواج و همچنین تعداد فرزندان پسر بود. بنابراین توصیه می‌شود زنان بالای 18 سال تشویق به فرزندآوری در سنین پایین‌تر شوند. همچنین شاید بتوان با آموزش مهارت‌های فرزندآوری، زنان با حس مسئولیت بالاتر را تشویق به فرزندآوری کرد. اگرچه این مسئله نیاز به مطالعات بیشتری دارد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |