نشریه پرستاری ایران

  زمینه و هدف: حرفه پرستاری همراه با موقعیت‌های تنش‌زای زیادی می باشد، که می‌تواند موجب مشکلاتی از قبیل نارضایتی، کاهش کارائی، ترک خدمت یا تغییر شغل در پرستاران شود. این مشکلات صدمات جبران ناپذیری بر ارائه مراقبت بالینی به بیماران در پی ‌دارند. حمایت اجتماعی یکی از مهمترین عواملی است که اثر مهارکننده بر تنش شغلی دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین تنش شغلی پرستاران و ارتباط آن با حمایت اجتماعی در آنان می باشد.

  روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه پژوهش پرستاران شاغل که صرفاً کار بالینی انجام می‌دادند و حداقل 6 ماه سابقه کار داشتند، بودند. تعداد نمونه 373 پرستار بود که به‌طور تصادفی انتخاب شدند . برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های اطلاعات دموگرافیک، تنش شغل پرستاری تافت‌گری و اندرسون و حمایت اجتماعی McCain و Marklin استفاده شد. هر یک از ابزارها براساس مقیاس لیکرت محاسبه شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تست های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته ها: موقعیت‌های مختلف شغلی برای 59 درصد پرستاران، از تنش زیاد، برای 37 درصد، از تنش متوسط برخوردار بود. ارتباط معنی داری بین تنش شغلی پرستاران و حمایت اجتماعی دریافت شده بدست نیامد. بین ویژگی‌های دموگرافیک فقط سن با تنش شغلی، ارتباط معنی داری با تنش شغلی وجود داشت (04/0 P< و 01/0- = r ). 85 درصد پرستاران، حمایت دریافت شده از سوی همکاران، سرپرستاران و سوپروایزرها را متوسط، و 3/4 درصد این حمایت‌ها را کم ذکر کرده بودند. بین حمایت اجتماعی و نوع شیفت ارتباط معنی دار وجود داشت (01/0= P ).

نتیجه گیری: پرستاری از مشاغل پر تنش است و اکثر پرستاران در محیط‌های پرتنش کاری از حمایت اجتماعی کافی برخوردار نیستند. در حالی که توسعه حمایت اجتماعی احتمالاً منجر به کاهش تنش شغلی خواهد شد