BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ijn.iums.ac.ir/article-1-1452-fa.html
زمینه و هدف: فرسودگی شغلی سندرمی شایع در جمعیت هایی است که زمان آنها صرف حمایت از سایر افراد می‌شود. در این میان پرستاران به علت ماهیت کار خود بسیار مستعد فرسودگی شغلی هستند. یکی از راههای کاهش فرسودگی شغلی حمایت اجتماعی محیط کار است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط حمایت اجتماعی سوپروایزر و فرسودگی شغلی در پرستاران انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی- همبستگی بود. واحدهای پژوهش 200 پرستار شاغل در مراکز آموزشی- درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که به روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مازلاچ و جکسون( MBI ) و پرسشنامه ارزیابی حمایت برای تنش زاهای کار( SAWS ) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار 18 SPSS و آمار توصیفی و استنباطی ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: اکثر واحدهای پژوهش،فرسودگی عاطفی و عدم موفقیت فردی در سطح بالا (به ترتیب 61% و 97% پرستاران) و زوال شخصیت در حد متوسط (59% پرستاران) را تجربه کرده بودند. نمره میانگین حمایت اجتماعی سوپروایزر در ابعاد مختلف در محدوده 1/2-03/2 بود . بین کلیه ابعاد حمایت اجتماعی سوپروایزر و زوال شخصیت ارتباط معنا دار وجود داشت. همچنین بین حمایت عاطفی و اطلاعاتی سوپروایزر با عدم موفقیت فردی ارتباط معنادار مشاهده شد (05/0 P< ).
نتیجه گیری کلی: مدیران پرستاری با ایجاد حمایت اجتماعی در محیط کار می توانند فرسودگی شغلی را در پرستاران کاهش دهند. پیشنهاد می شود در مطالعات آتی به بررسی و مقایسه سایر عوامل مرتبط با فرسودگی شغلی پرداخته شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
