زمینه و هدف: اگر چه بارداری یک رویداد طبیعی و خوشایند در زندگی زنان است اما گاهی همراه با بحران گذرایی است که تغییرات روانشناختی را نیز در بر می گیرد و می تواند برای برخی از زنان به ویژه آنهایی که با استفاده از روش های کمک باروری( ART )، باردار می شوند تنش زا باشد. هدف این مطالعه تعیین شدت اضطراب و ارتباط آن با عوامل مامایی و ناباروری در زنان باردار شده با روش های کمک باروری است.

  روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 100 زن باردار شده با روش های کمک باروری مراجعه کننده به سه مرکز منتخب ناباروری در شهر تهران با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته عوامل مامایی و ناباروری و ابزار اضطراب بک( BAI ) گردآوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 14 و آزمونهای توصیفی (میانگین، فراوانی ..) و استنباطی (آزمون کای اسکوئر و دقیق فیشر) انجام شد.

  یافته ها: میانگین سنی نمونه های مورد پژوهش، 8/6 ± 7/33 بود. میانگین طول مدت ازدواج، سن بارداری، طول مدت نازایی و تعداد دفعات شکست روش های کمک باروری به ترتیب 1/5 ± 7/8، 8/10 ± 1/20، 3/5 ± 3/7، 6/1 ± 9/1 بود. یافته های پژوهش نشان داد، 34% از نمونه ها مضطرب بودند. از بین عوامل باروری، طول مدت نازایی و سابقه شکست درمان با شدت اضطراب رابطه معنی داری داشتند (02/0= p ) (03/0= p ). پس از بررسی عوامل مامایی، یافته های مطالعه هیچ گونه رابطه معنی داری بین این عوامل و شدت اضطراب را نشان نداد.

  نتیجه گیری کلی: سابقه شکست درمان و طول مدت نازایی از جمله عواملی هستند که شدت اضطراب را تحت تاثیر قرار می‌دهند. بنابراین باید این گروه از زنان از نظر حمایت های روانی از همان ابتدای تشخیص نازایی، قبل از شروع سیکل درمانی، حین و پس از بارداری مورد توجه ویژه قرار گیرند.