زمینه و هدف: افزایش تعداد بازنشستگان و ارتقاء امید به زندگی منجر به افزایش سال‌های بازنشستگی شده است، وضعیت پرستاران بازنشسته ایرانی با پرستاران در سایر کشورها متفاوت به نظر می‌رسد، همچنین الگویی برای سازگاری پرستاران با بازنشستگی تبیین نشده است، هدف این مطالعه طراحی الگوی سازگاری در پرستاران بازنشسته می‌باشد.

  روش بررسی: این مطالعه به صورت کیفی و تئوری زمینه‌ای بوده و 20 پرستار بازنشسته شهر سمنان ابتدا به روش نمونه‌گیری هدفمند و سپس نظری در مطالعه مشارکت نموده‌اند. روش اصلی جمع‌آوری داده‌ها، مصاحبه نیمه سازمان یافته و یادداشت‌های عرصه بود. داده‌ها از شروع مطالعه به صورت هم زمان جمع‌آوری، کدگذاری و به روش تحلیل مقایسه‌ای مداوم اشتراوس و کوربین تحلیل می‌شد. طی دو مرحله ابتدا با استفاده از روش تئوری زمینه‌ای، تجارب پرستاران در سازگاری با بازنشستگی تبیین گردیده، سپس با استفاده از یافته‌های این تئوری زمینه‌ای و مرور متون، الگوی سازگاری در پرستاران بازنشسته، به روش واکر واوانت طراحی گردیده است.

  یافته‌ها: گام‌های الگوی سازگاری با بازنشستگی شامل آماده سازی بازنشستگی، تقویت بازسازی هویت ، استفاده بهینه از عوامل پشتیبان، توجه به تعاملات منفی و فراهم نمودن تسهیلات به منظور عادی شدن زندگی آن‌ها می‌باشند.