زمینه و هدف: جراحی استومی یکی از رویداد هایی است که زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار داده و منجر به تغییرات اساسی در شیوه زندگی می شود و خودکارآمدی به عنوان یک منبع مقابله ای شخصی می تواند فرآیند تطابق با این تغییرات را تسهیل نماید. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی خودکارآمدی بیماران دارای استومی و عوامل مرتبط با آن صورت گرفت.

  روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بود. 84 بیمار دارای استومی مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران و انجمن استومی ایران با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها به وسیله فرم مشخصات فردی و مقیاس خودکارآمدی استومی جمع آوری گردیده و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 15 و آزمون های آماری تی مستقل، آنالیز واریانس و آنالیز رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته ها: نیمی از شرکت کنندگان حداقل 50% نمره خودکارآمدی کل (نمره 84) را کسب کردند. همچنین در بیماران مورد مطالعه میانگین نمره خودکارآمدی اجتماعی کمتر از میانگین نمره خودکارآمدی مراقبت از استومی بود. خودکارآمدی با وضعیت تاهل، وضعیت استومی و مدت داشتن استومی مرتبط بود (0.05 P-value< ) ولی با سن، جنس، سطح تحصیلات، نوع استومی و دلیل استومی ارتباط معناداری مشاهده نشد.

  نتیجه گیری کلی: این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را درباره خودکارآمدی استومیت ها و عوامل مرتبط با آن فراهم نمود که با بهره گیری از این اطلاعات می توان مداخلات پرستاری مناسبی را جهت ارتقای خودکارآمدی این بیماران به خصوص در بعد اجتماعی که اکثریت افراد در آن ضعیف‌تر هستند، طراحی و اجرا کرد.