زمینه و هدف: با توجه به شیوع سندرم نفروتیک و به دنبال آن پوکی استخوان در کودکان مبتلا به سندروم نفروتیک نیاز به آموزش پیشگیری از پوکی استخوان ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر آموزش پیشگیری از پوکی استخوان توسط همسالان و پرسنل بهداشتی بر خودکارآمدی نوجوانان مبتلا به سندرم نفروتیک انجام شد.

  روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی، 54 نوجوان مبتلا به سندرم نفروتیک با میانگین سنی 47/2 ± 81/14 مراجعه کننده به درمانگاه های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شرکت داشتند. نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه آموزش توسط همسالان و آموزش توسط پرسنل بهداشتی تقسیم شدند. برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی باورهای بهداشتی توسط همسالان آموزش دیده به صورت هفتگی اجرا شد. در گروه کنترل آموزش توسط پرستار صورت گرفت. پرسشنامه روا و پایای سنجش خودکارآمدی در زمینه پوکی استخوان ( Osteoporosis Self-efficacy Scale ) قبل، بلافاصله بعد و 1 ماه پس از مداخلات آموزشی توسط بیماران تکمیل شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزار SPSS نسخه 15و آزمون تی مستقل و تی زوج و آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد استفاده قرار گرفت.

  یافته ها: میانگین نمره خودکارآمدی در هر دو گروه بلافاصله بعد از مداخله به طور معنی داری افزایش یافت ( 001/0 = p ) . یک ماه بعد از مطالعه میانگین نمرات هر دو گروه نسبت به بلافاصله بعد از مداخله کاهش یافت، کاهش نمره کل خودکارآمدی در گروه همسالان ( 13/0 = p ) و همچنین در گروه پرسنل بهداشتی ( 46/0 = p ) از نظر آماری معنادار نبود. به طور کلی هیچ اختلاف معنی داری قبل، بلافاصله و یک ماه بعد بین دو گروه مداخله همسالان و بزرگسالان دیده نشد به این معنی که آموزش توسط همسالان و پرسنل بهداشتی به یک میزان موثر بوده است.

  نتیجه گیری کلی: با توجه به یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که برنامه آموزش پیشگیری از پوکی استخوان مبتنی بر الگوی باورهای بهداشتی هم توسط پرسنل بهداشتی و هم توسط همسالان موثر است و می تواند بر خودکارآمدی افراد تاثیر معنی داری بگذارد. با توجه به نتایج بدیهی است که استمرار این برنامه می تواند تغییرات ایجاد شده را تثبیت نماید.